Δάσκαλος ο Ταπεινός. Ποίημα Nicolas Cocaro

Για μένα δεν γνοιαστήκανε πολλοί

και δεν με νοιάζει που δεν νοιάστηκε κανένας.

Ήταν η αγάπη στην καρδιά μου περισσή

σε χίλια αρνάκια τρυφερά εγώ ποιμένας.

………………………………………………

Για μένα δεν γνοιαστήκανε πολλοί

μα φώλιαζ’ άνοιξη στην άγουρη καρδιά μου.

Στις αγκαλιές μου ρόδα, κρίνα, γιασεμί

κι ήταν στα χρόνια όλα (αγέννητα) παιδιά μου.

……………………………………………………..

Κι αν η δικαίωση δεν ήρθε (και προς τι;....)

Δικαίωση η αγάπη τους η αιώνια.

Όλος ρυτίδες ακουμπώντας στο ραβδί

στράφι, θα λέω, πως δεν πήγανε τα χρόνια.

……………………………………………………..

Για μένα δεν γνοιαστήκανε πολλοί.

Ξέρω για μένα πως δεν γνοιάστηκε κανένας.

Μα που η αγάπη στην καρδιά ήταν περισσή

σωτήρια η χάρη, που βαφτίστηκα "ποιμένας".

Μετάφραση Βασίλη Βιτσαξή