Η μακαρία ταπείνωση, η παθοκτόνος. Νουθεσία του οσίου Θεοδώρου Σαββαΐτου (7ος αιών).

Ο όσιος Θεόδωρος ο Σαββαΐτης (7ος αιών).
(+ 19 Ιουλίου)

«Στις ψυχές των ταπεινών αναπαύεται ο Κύριος, ενώ στις καρδιές των υπερηφάνων αναπαύονται τα πάθη της ατιμίας. Διότι τίποτε άλλο δεν τα ενισχύει εναντίον μας, όσο οι υπερήφανοι λογισμοί. Και τίποτε άλλο δεν ξεριζώνει απ’ την ψυχή τα πονηρά βότανα (τα πάθη), όσο η μακαρία ταπείνωση, γι’ αυτό και δίκαια λέγεται παθοκτόνος». (Φιλοκαλία, μετάφρ. Ε.Κ.).

Η προσευχή του ταπεινού (ποίημα Ζαχαρία Παπαντωνίου).

Κύριε, σαν ήρθεν η βραδιά, σου λέω την προσευχή μου.

Άλλη ψυχή δεν έβλαψα στον κόσμο απ’ τη δική μου.

Εκείνοι που με πλήγωσαν ήταν αγαπημένοι.

Την πίκρα μου τη βάσταξα. Μου δίνεις και την ξένη.

Μ’ απαρνηθήκαν οι χαρές. Δεν τις γυρεύω πίσω.

Προσμένω τα χειρότερα. Είν’ αμαρτία να ελπίσω.

Σαν ευτυχία την αγαπώ της νύχτας τη φοβέρα.

Στην πόρτα μου άλλος δεν χτυπά κανείς απ’ τον αγέρα.

Δεν έχω δόξα. Είν’ ήσυχα τα έργα που έχω πράξει.

Άκουσα τη γλυκιά βροχή. Τη δύση έχω κοιτάξει.

Έδωκα στα παιδιά χαρές, σε σκύλους λίγο χάδι.

Ζευγάδες καλησπέρισα που γύριζαν το βράδυ.

Τώρα δεν έχω τίποτα να διώξω ή να κρατήσω.

Δεν περιμένω ανταμοιβή. Πολύ 'ναι τέτοια ελπίδα.

Ευδόκησε ν’ αφανιστώ χωρίς να ξαναζήσω...

Σ’ ευχαριστώ για τα βουνά και για τους κάμπους που είδα.

(Ζαχαρίας Παπαντωνίου. «Τα θεία δώρα»)

Το ταπεινό αγριολούλουδο
"Δάκρυ της Παναγιάς".

Η Άκρα (υπερτάτη) Ταπείνωσις.

"Ίδε ο άνθρωπος". 
 Εικόνα στο Γιαννοχώρι Καστοριάς.

Ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου (+ 1940).