Η πνευματική ανταμοιβή των Χριστιανών που συμμετέχουν στη θρησκευτική πανήγυρη των Αγίων Πάντων. (+ 30 Ιουνίου).

 

    Η Ορθόδοξη Εκκλησία κοινοποιεί και γνωστοποιεί με πολλούς τρόπους και μέσα στα πιστά μέλη της και σε όλον τον κόσμο  τις αλήθειες τής χριστιανικής πίστης . Στους τρόπους αυτούς και τα μέσα πρωτεύουσα θέση κατέχουν, η ανάγνωση και νοηματική ανάλυση των κειμένων τής Αγίας Γραφής, τα συγγράμματα των αγίων Πατέρων και των Διδασκάλων της, το ιερό κήρυγμα των κληρικών, των θεολόγων και των ιεροκηρύκων, η θεόπνευστη αγιογραφία, και οι εμπνευσμένοι ύμνοι και τα τρόπάριά της.

    Ένα απ' τα εν λόγω εμπνευσμένα τροπάρια είναι και το Ιδιόμελο που παρουσιάζεται ακολούθως σε αρχαίο κείμενο και σε νοηματική απόδοσή του απ' τον Γ.Α, το οποίο ψάλλεται στους ναούς μας κατά τη μεγάλη εορτή τής Κυριακής των Αγίων Πάντων (+ 30 Ιουνίου). Το τροπάριο αυτό αναφέρει και τονίζει τα οφέλη που αποκομίζουν οι Χριστιανοί όταν συμμετέχουν στην ιερή πανήγυρη τής αναφερόμενης Κυριακής, καθότι προτίθεται σ' αυτούς πνευματική τράπεζα, που έχει ως εδέσματά της τις αρετές των εορταζόντων αγίων !

Ιδιόμελο των Αγίων Πάντων.

Δόξα... Ήχος πλ. Α'.

    Τη νυν πανηγύρει, συνδράμωμεν οι πιστοί· προτίθεται γαρ ημίν πνευματική τράπεζα, και κρατήρ μυστικός, εξ ηδέων εδεσμάτων ευφροσύνης πλήρης, αι των Μαρτύρων αρεταί· ούτοι γαρ οι καρτερόψυχοι, εκ των περάτων της γης, των του σώματος άκρων, ετεροπόνους αικισμούς, τω Θεώ προσήνεγκαν, θυσίαν λογικήν, πάσαν ακμήν ηλικίας, οι μεν τας κεφαλάς αποτεμνόμενοι, έτεροι δε χειρών διαιρέσεις, και πάσης αρμονίας άμα, πάντες οι Άγιοι των του Χριστού παθημάτων κοινωνοί γεγόνασιν. Αλλ' ω στεφάνους αυτοίς αμοιβάς βασάνων δεδωκώς, Κύριε, κατ' ίχνος τούτων πολιτεύεσθαι αξίωσον ημάς, ως φιλάνθρωπος.

Νοηματική απόδοση του Ιδιόμελου Τροπαρίου.

    Στη σημερινή ιερά πανήγυρη των Αγίων Πάντων πρέπει να συμμετάσχουμε όλοι οι πιστοί, διότι κατ' αυτή παρατίθεται από την Εκκλησία μας στους πιστούς πνευματικό τραπέζι και νοητή οινοχόη γεμάτη με γλυκά κι ευχάριστα εδέσματα, που τ' αποτελούν οι αρετές των εορταζόντων αγίων. Απ' αυτούς τους αγίους, οι μεν καρτερόψυχοι μάρτυρες κάθε ηλικίας προσκόμισαν με κόπους και βασάνους από τα πέρατα της γης ως λογική θυσία στον Θεό, άλλοι μεν τον αποκεφαλισμό τους, άλλοι τον ακρωτηριασμό των χεριών και άλλων μελών τού σώματός τους, όλοι δε οι άγιοι έγιναν κοινωνοί των παθημάτων τού Χριστού. Αλλά εσύ Κύριε, που τους πρόσφερες ως ανταμοιβή για τα παθήματά τους στεφάνους ουράνιας δόξης και τιμής, αξίωσε κι εμάς να ακολουθήσουμε στη ζωή μας τα βήματά τους.

Γ. Τ. Α.

Λαϊκό παραμύθι απ' τον Γέρμα Καστοριάς: “ Η ζουρλή η Παπαδιά”.

     

    Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε σε κάποιο χωριό ένας παπάς, που είχε μία ζουρλή σύζυγο – παπαδιά και μια αγελάδα. Η παπαδιά, κάθε φορά που έβλεπε την αγελάδα τού παπά να “μαρκιέται” {: μηρυκάζει] θύμωνε πολύ και τον έλεγε: “Αφεντάκη, η αγελάδα σου με “πιργιαλάει” {: περιγελάει}, πρέπει να την πουλήσεις”. Ο παπάς όμως αγαπούσε την αγελάδα του και δεν την πουλούσε.

    Η παπαδιά επαναλάμβανε συχνά το παράλογο κι εκνευριστικό αίτημά της και γι' αυτό ο παπάς σκέφτηκε να την οδηγήσει (την παπαδιά) με πονηριά μέσα στο κοντινό δάσος και να την εγκαταλείψει εκεί μόνη της για να τη φάνε τα άγρια θηρία. Και αυτό έκανε. Είπε λοιπόν στην παπαδιά να ζυμώσει μια μεγάλη “μπουγάτσια” {: στρόγγυλο εκλεκτό ψωμί}, για να την προσφέρουν τάχα στη μάνα της, που κατοικούσε σε ένα κοντινό χωριό.

    Πράγματι, η παπαδιά ζύμωσε τη “μπουγάτσια” και ξεκίνησε μαζί με τον παπά να τη μεταφέρουν στο χωριό τής μάνας της. Κατά τη διαδρομή τους έφτασαν στην άκρη μιας βαθιάς χαράδρας και τότε ο παπάς άφησε επίτηδες τη “μπουγάτσια” να κυλήσει στο βάθος τής χαράδρας και είπε στην παπαδιά ότι θα κατέβαινε να την πάρει. Είπε επίσης στην παπαδιά, και μάλιστα τη βοήθησε, να ανεβεί σε ένα κοντινό δέντρο, για να μην τη φάνε τα αγρίμια και μετά έκλεισε με κερί τα μάτια της για να μη τα βλέπει (τα αγρίμια) και τρομάζει. Κατόπιν ο ίδιος γύρισε κρυφά στο σπίτι του.

    

    Την ώρα που η παπαδιά ήταν κρυμμένη και με κλειστά τα μάτια της επάνω στο δέντρο πέρασαν απ' εκεί 5 – 6 ληστές που είχαν μαζί τους ένα κιούπι γεμάτο με χρυσά φλουριά. Οι ληστές στάθηκαν να ξεκουραστούν κάτω απ' αυτό το δέντρο και άναψαν μια μεγάλη φωτιά για να ζεσταθούν. Ο καπνός όμως και η φλόγα τής φωτιάς έλιωσαν το κερί απ' το ένα μάτι τής παπαδιάς και αμέσως αυτή είδε τους ληστές και φώναξε δυνατά. “Άνοιξε το ένα, τσιουτσιουρίζει {;} κι τ' άλλο” !

    Όταν οι ληστές άκουσαν αυτά τα παράξενα λόγια τής παπαδιάς και την είδαν ανεβασμένη επάνω στο δέντρο, τρόμαξαν πολύ, παράτησαν το κιούπι με τα χρυσά φλουριά κι έτρεξαν να κρυφτούν μέσα στο πυκνό δάσος.

  

     Το πρωί της επόμενης ημέρας ο παπάς επέστρεψε στη χαράδρα για να διαπιστώσει τί είχε απογίνει η παπαδιά του. Με μεγάλη του έκπληξη την είδε να κάθεται άνετη και με ανοιχτά τα μάτια της κάτω από το δέντρο στο οποίο την είχε ανεβάσει και να έχει δίπλα της το κιούπι των ληστών με τα χρυσά φλουριά. Αμέσως ο παπάς έτρεξε με λαχτάρα στο κιούπι με τα φλουριά και τα θαύμαζε και τα μετρούσε. Τότε η παπαδιά τον ρώτησε τί ήταν αυτά που μετρούσε κι αυτός απάντησε ότι ήταν ”ρωμαίικη φακή” {!}. Κατόπιν επέστρεψαν μαζί και χαρούμενοι στο σπίτι τους, παίρνοντας βεβαίως μαζί τους και τα φλουριά.

    Την άλλη ημέρα το πρωί ο παπάς πήγε στην εκκλησιά να λειτουργήσει και η παπαδιά έμεινε μόνη στο σπίτι της. Την ώρα εκείνη πέρασε απ' τη γειτονιά της ένας τσουκαλάς και η παπαδιά ζήτησε να αγοράσει ένα τσουκάλι και να το πληρώσει με “ρωμαίικη φακή”. Ο τσουκαλάς δέχτηκε κι αμέσως η παπαδιά πήρε το τσουκάλι και πλήρωσε με ένα “μσούρ” πιάτο “ρωμαίικη φακή”. Όταν ο τσουκαλάς είδε κι έλαβε τα φλουριά ενθουσιάστηκε πολύ και χάρισε στην παπαδιά όλα του τα τσουκάλια. Αμέσως τότε αυτή τα τρύπησε όλα, τα κρέμασε ολόγυρα στο σπίτι της και άρχισε να χορεύει και να τραγουδάει: “Λάμπω εγώ, λάμπουν τ' αγγειά μ' και τα τρυποτσούκαλα μ΄”.

    Και ύστερα έζησαν ο παπάς και η παπαδιά καλά κι εμείς καλύτερα.

    Σημείωση. Το παρουσιαζόμενο παραμύθι το αφηγήθηκε στον Γ.Τ.Α. η κ. Αθηνά Δ. Τζήμα, όπως το θυμόταν από την αείμνηστη πρόγονό της Αθηνά Κ. Λιάντζη  (1882 – 1976). Η καταγραφή του έγινε στον Γέρμα την Τετάρτη 26 Ιουνίου 2024.

Ψυχοσάββατον τής Πεντηκοστής. Η διπλή δέηση κατ΄ αυτό όλων των εκκλησιαζόμενων Χριστιανών.

    Η Αγία Εκκλησία μας έχει αφιερωμένο το Σάββατο τής κάθε εβδομάδας στους κεκοιμημένους Χριστιανούς κι ένεκα τούτου τελούνται κυρίως κατ' αυτήν την ημέρα τα μνημόσυνά τους. Απ' τα υπάρχοντα Σάββατα τού έτους, τα δύο ξεχωρίζουν και ονομάζονται Ψυχοσάββατα. Πρόκειται για το Σάββατο προ των Απόκρεω και για το Σάββατο προ της Πεντηκοστής. Κατ' αυτά τα Σάββατα, σύμφωνα με τη διδασκαλία των ιερών Πατέρων της Εκκλησίας μας και με τους ύμνους των θεόπνευστων υμνογράφων της, οι εκκλησιαζόμενοι πιστοί προβαίνουν – πρέπει να προβαίνουν στις εξής ενέργειες.

1. Να τελούν το μνημόσυνο όλων των προκεκοιμημένων συγγενών και προγόνων τους, και γενικότερα όλων των όπου γης προκεκοιμημένων Χριστιανών, και

2. Να προθεωρούν την τελευταία ημέρα της ζωής τους εδώ στη γη, και να δέονται στον Κύριο για τη σωτηρία και της δική τους ψυχής !

   Ένα σχετικό τροπάριο που ψάλλεται στους ναούς μας κατά τον Εσπερινό του Ψυχοσάββατου της Πεντηκοστής έχει ως ακολούθως:

   
   
   Εξαποστειλάριον. Ήχος γ΄.

   Μνήμην τελούντες πάντων, των κοιμηθέντων εν Χριστώ, και τελευταίας ημέρας, μνήμην ποιήσωμεν πιστοί, υπέρ ημών τε κακείνων, Χριστόν αεί δυσωπούντες

   Το Εξαποστειλάριο στη Νεοελληνική.

   Τελώντας το Μνημόσυνο όλων των ανθρώπων που πέθαναν κάτω από τη χάρη τού Χριστού, ας φέρουμε στη μνήμη μας, πιστοί, και την τελευταία ημέρα τής δικής μας επίγειας ζωής (!), παρακαλώντας πάντοτε τον Χριστό και για εμάς και για εκείνους.

   Γιώργος Αλεξίου.

 

Η περίφημη βυζαντινή μονή τής Αναλήψεως του Χριστού στην Κορομηλιά Καστοριάς, ερειπωμένη σήμερα.

 Η γεωγραφική θέση, η ανάπτυξη και η ερήμωση της Μονής.

    Η περιοχή της Καστοριάς διέθετε εν λειτουργία, κατά τους χρόνους της ένδοξης βυζαντινής αυτοκρατορίας αρκετά πολυάνθρωπα και αξιόλογα μοναστήρια. Ένα απ’ τα μοναστήρια αυτά ήταν της Αναλήψεως του Χριστού, το οποίο βρισκόταν απέναντι απ’ το σημερινό χωριό της Κορομηλιάς, πλησίον του μεσαιωνικού οικισμού της Άνω Σλίβενης. Πιο συγκεκριμένα, η εν λόγω ιερά μονή της Αναλήψεως του Κυρίου ήταν κτισμένη σε απόσταση 4 χιλιομέτρων βορείως της Κορομηλιάς, στην τοποθεσία «Αρματωλός», εντός ή πλησίον ενός ανώνυμου οχυρωματικού οικισμού, που τα ερείπιά του εντοπίστηκαν κι ερευνήθηκαν πριν από μερικά χρόνια στο μέσον περίπου της παράπλευρης διαδρομής του φαραγγιού του Λαδοπόταμου, στην κορυφή ενός ομαλού εξάρματος της δυτικής όχθης του. Η θέση του εν λόγω ανώνυμου οικισμού, που καταλάμβανε συνολική έκταση 20 στρεμμάτων περίπου, ήταν και είναι κομβική, καθότι απ’ το σημείο εκείνο διέρχεται η συντομότερη και ασφαλέστερη οδός, που ένωνε ανέκαθεν την περιοχή του Άργους Ορεστικού κι ευρύτερα της νοτίου Ελλάδος με τη Βόρειο Ήπειρο και την Πελαγωνία.

    Οι αρχαιολογικές ανασκαφές και οι συναφείς έρευνες, που έγιναν στα ερείπια του συγκεκριμένου οχυρού οικιστικού συνόλου, καθώς και στον περιβάλλοντα χώρο του, κατέδειξαν, ότι επρόκειτο για ένα εκτεταμένο συγκρότημα κτιρίων (ναός, κελιά, αποθήκες, κ. ά.), που περιβαλλόταν από ισχυρό αμυντικό τείχος. Οι ίδιες ανασκαφές και έρευνες έδειξαν επίσης, ότι το εν λόγω κατοικημένο οχυρό είχε κατά τη μεσαιωνική περίοδο διπλή αποστολή κι εκτελούσε ανάλογη υπηρεσία. Συγκεκριμένα, ήταν πρωτίστως ένα φημισμένο αμυντικό και μοναστικό κέντρο, που προστάτευε τους υπερασπιστές του και τους περίοικους απ’ τους βάρβαρους επιδρομείς και που φώτιζε με την πνευματικότητά του όλους τους κατοίκους της, Άνω Μακεδονίας, ενώ δευτερευόντως αποτελούσε έναν ιδιότυπο εμπορικό σταθμό, που παρείχε βοήθεια και φιλοξενία στους διερχόμενους απ’ εκεί ταξιδιώτες και πραματευτάδες.

    Οι προαναφερόμενες σημαντικές υπηρεσίες των φρουρών κατοίκων τού περιγραφόμενου οικισμού, καθώς και των στελεχών της εκεί μονής της Αναλήψεως, προς τους προσκυνητές και τους μετακινούμενους εμπόρους, υπήρξαν φυσικά ανταποδοτικές κι ως εκ τούτου συνέβαλαν στην οικονομική τους ενδυνάμωση κι ευρωστία. Ειδικώς το μοναστήρι τής Αναλήψεως κατόρθωσε μ’ αυτόν τον τρόπο (την παροχή ανταποδοτικών υπηρεσιών) ν’ αποκτήσει αξιόλογη περιουσία, κινητή και ακίνητη. Όμως, αυτή η οικονομική του ενδυνάμωση είχε και τ’ αρνητικά της αποτελέσματα. Κατά τη μετέπειτα περίοδο της Τουρκοκρατίας, ενόχλησε υπερβολικά τους Οθωμανούς κατακτητές κι ενίσχυσε την αρπακτική διάθεση των Τουρκαλβανών ληστών, οι οποίοι κινήθηκαν πολλάκις εναντίον του και κατόρθωσαν περί το έτος 1716, παρά την πείσμωνα αντίσταση των μοναχών του, να το καταστρέψουν ολοκληρωτικά.

    Η εξεταζόμενη μονή τής Αναλήψεως είχε κατά την περίοδο της μεγάλης ακμής της τρεις εξαρτημένες της σκήτες. Η πρώτη σκήτη ήταν των Ταξιαρχών και βρισκόταν περίπου 200 μ. πλησίον της, στους πελώριους βράχους τής κοίτης του περιρρέοντος Λαδοπόταμου, εντός απρόσιτου σπηλαίου. Η σκήτη αυτή είχε στην είσοδό της έναν ισχυρό αμυντικό πύργο, που σώζεται ερειπωμένος μέχρι σήμερα.

Η δεύτερη σκήτη ήταν του Αγίου Νικολάου και βρισκόταν λίγα χιλιόμετρα μακριά απ' τη μονή, στην απέναντι πλευρά του Λαδοπόταμου, εκεί που βτρίσκεται σήμερα το διάδοχό της μοναστήρι του Αγίου Νικολάου και Αναλήψεως του Κυρίου, Κορομηλιάς.

Η τρίτη σκήτη ήταν κτισμένη περί τα 20 χιλιόμετρα δυτικώς τής μητρικής της μονής, στον κάμπο του Δενδροχωρίου Καστοριάς, και ήταν αφιερωμένη στην Αγία Παρασκευή.

    Τέλος, η τέταρτη σκήτη βρισκόταν σε απόσταση 25 χιλιομέτρων περίπου βορείως τής θεματικής μονής, κοντά στο σημερινό Βατοχώρι Φλώρινας και ήταν αφιερωμένη στην Παναγία - Ζωοδόχο Πηγή.

Οι περισσότεροι απ’ τους τότε μοναχούς της παρουσιαζόμενης Μονής Αναλήψεως του Κυρίου Κορομηλιάς (Σλίβενης) κατέφυγαν λίγο πριν την πυρπόληση του μοναστηριού τους στην παρακείμενη και απροσπέλαστη για τους εχθρούς σπηλαιώδη σκήτη των Ταξιαρχών κι έτσι κατόρθωσαν να διασωθούν. Αμέσως μετά χωρίστηκαν σε τρεις ομάδες και ίδρυσαν, κατ’ αντιστοιχία στις τρεις υπόλοιπες απ' τις αναφερόμενες σκήτες, τα γειτονικά μοναστήρια, του Αγίου Νικολάου και Αναλήψεως του Κυρίου Κορομηλιάς που υπάρχει σήμερα, της Αγίας Παρασκευής Δενδροχωρίου που καταστράφηκε περί το έτος 1955, και της Ζωοδόχου Πηγής Βατοχωρίου που είναι στις ημέρες μας εγκαταλειμμένο.

Γ.Τ.Α.

Σημείωση – Παρατήρηση.

    Τα περισσότερα απ' τα εδώ παρουσιαζόμενα ιστορικά - πληροφοριακά στοιχεία για την ερειπωμένη ιερά μονή Αναλήψεως του Κυρίου Κορομηλιάς ελήφθησαν από γραπτές πηγές, τα λοιπά (στοιχεία) αποτελούν λογικά συμπεράσματα στηριζόμενα σε ανάλογά τους ισχυρά δεδομένα.

Η νοητή μετάβαση των Χριστιανών στο Όρος των Ελαιών προς συνάντηση τού αναλαμβανόμενου Χριστού ταυτίζεται και συντελείται με την ψυχική ανάβασή τους στο νοητό Όρος των Αρετών, που επιτυγχάνεται μόνον με τη βοήθειά Του (τού Κυρίου).

   

     Το θαυμαστό γεγονός τής Ανάληψης τού Χριστού, που έγινε 40 ημέρες μετά την Ανάστασή Του στο όρος των Ελαιών, παρουσία τής μητέρας Του Θεοτόκου, των Μαθητών Του, και πλήθους αγγέλων, ενέχει πνευματικό περιεχόμενο που περιλαμβάνει υψηλά νοήματα και σωτήριες αλήθειες. Τα εν λόγω νοήματα και οι αλήθειες κοινοποιούνται από την Εκκλησία μας στα πιστά μέλη της με τα σοφά συγγράμματα των Πατέρων της, με τους εμπνευσμένους εκκλησιαστικούς ύμνους και με τις θεόπνευστες αγιογραφίες των ναών της. Ένας απ' τους εν λόγω ύμνους (: τροπάριο), με τον οποίον η Ορθόδοξη Εκκλησία συμβουλεύει, παρακινεί και προτρέπει τους πιστούς της να μεταβούν νοερώς στο Όρος των Ελαιών και να ιδούν τον Κύριο να ανυψώνεται στην πατρική δόξα Του, παρατίθεται ακολούθως μαζί με την νεοελληνική παράφρασή του:

Τροπάριον Πεντηκοσταρίου.

Δεύτε συνανέλθωμεν πιστοί επί το μετέωρον όρος των Ελαιών, και εκεί ώσπερ οι Απόστολοι, συνανερχόμενοι, και εις ύψος επάραντες, καρδίας και φρένας, ίδωμεν τον Κύριον, νυν εποχούμενον. Όθεν και ημείς ευχαρίστως, χαίροντες βοήσωμεν. Δόξα τη ση Αναλήψει Πολυέλεε.

    Απόδοση τροπαρίου στη Νεοελληνική γλώσσα.

Ελάτε πιστοί να μεταβούμε όλοι μαζί στο πνευματικό και μετέωρο όρος των Ελαιών και εκεί, όπως τότε οι Απόστολοι, αφού ανέλθουμε μαζί τους νοερώς και αφού ανυψώσουμε την καρδιά και το νου μας, να ιδούμε και τώρα τον Κύριο να ανυψώνεται στην πατρική δόξα Του. Γι’ αυτό ας αναφωνήσουμε κι εμείς με ευχαρίστηση: Δόξα στην αγία σου Ανάληψη, πολυέλεε Κύριε.

Η αγία Εκλησία μας με ένα άλλο επίσης υπέροχο τροπάριο τής μεγάλης εορτής τής Ανάληψης τού Κυρίου αποκαλύπτει στους Χριστιανούς, ότι η επιδιωκόμενη νοητή ανάβασή τους στο 'Ορος των Ελαιών και η επιθυμητή συνάντησή τους με τον Αναλαμβανόμενο Χριστό μπορεί να επιτευχθεί με την ψυχική ανάβασή τους στο Όρος των Αρετών, που επιτυγχάνεται μόνον με τη ανάλογη βοήθειά Του. Το εν λόγω δεύτερο τροπάριο έχει σε κείμενο και παράφρασή του ως εξής:

Υπακοή (: τροπάριο) τής Αναλήψεως.

Πώς αναβήσομαι, εις το όρος των αρετών;

πώς εισελεύσομαι εις τον τόπον των αγαθών;

τής αμαρτίας αντιπραττούσης,

τής μετανοίας μη συντρεχούσης;

Αλλ’ ότι οδός υπάρχεις δικαιοσύνης Αυτός,

γενού μοι προς σωτηρίαν,

Χριστέ ο Θεός και σώσον με.

Παράφραση της Υπακοής στη νεοελληνική γλώσσα.

Πώς να ανεβώ στο όρος των αρετών;

πώς να εισέλθω στον τόπο των αγαθών (: στον παράδεισο);

ενώ η αμαρτία με αντιμάχεται

και η μετάνοια δεν με βοηθάει; (επειδή είναι επιφανειακή;)

Αλλά καθότι εσύ Χριστέ ο Θεός είσαι η οδός της δικαιοσύνης,

Θέλω να με καταστήσεις άξιον της σωτηρίας

και να με σώσεις.

Γιώργος Τ. Αλεξίου.

“Η Παναγία λύουσα τους κόμπους τής ζωής”. Μία σύγχρονη θεομητορική εικόνιση τής Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας.

 

    Η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία έχει και παρουσιάζει για τιμητική προσκύνηση στα πιστά μέλη της πολλές και σημαντικές εικόνες τής Παναγίας διαφόρων εικονιστικών τύπων. Ένας απ' τους εν λόγω τύπους, που είναι γνωστός με την ονομασία “Η Παναγία λύουσα τους κόμπους της ζωής”, εμφανίζει τη Θεοτόκο να κρατά στα άσπιλα χέρια της μία συμβολική κορδέλα με πολλούς κόμπους, τους οποίους λύνει με επιτυχία.

    Η πρωτότυπη εικόνα αυτού του εικονιστικού τύπου φιλοτεχνήθηκε περί το έτος 1700 μάλλον από τον φημισμένο ζωγράφο Johann Melchior-Georg Schmindler και βρίσκεται στο ναό του Αποστόλου Πέτρου τής πόλης Άουγκσμπουργκ Γερμανίας. Ο δημιουργός τής παράστασης εμνεύστηκε το θέμα της από την ακόλουθη ρήση – διδαχή του αγίου Ειρηναίου της Λυών (130 – 202 μ.Χ.): «Ο κόμπος της ανυπακοής τής Εύας λύθηκε με την υπακοή τής Παρθένου Μαρίας. Ό,τι έδεσε η Εύα μέσω τής απιστίας, η Παρθένος Μαρία το έλυσε μέσω τής πίστης».

    Οι Χριστιανοί που προσεύχονται εμπρός στις εικόνες τής Παναγίας τού εξεταζόμενου τύπου αποδέχονται, ότι η κορδέλα που κρατάει η εικονιζόμενη Θεοτόκος στα χέρια της είναι συμβολική και ότι παρουσιάζει εικαστικώς την επίπονη ζωή των ανθρώπων εδώ στη γη. Αποδέχονται επίσης, ότι οι πολύπλοκοι κόμποι τής υπόψη κορδέλας συμβολίζουν τα περιπλεγμένα προβλήματα και βάσανα που αντιμετωπίζουν όλοι οι άνθρωποι στον παρόντα βίο τους και γι' αυτό ζητούν από την εικονιζόμενη Παναγία, η οποία βοηθάει όλους τους Χριστιανούς που την επικαλούνται σχετικώς, να τους ξεμπερδέψει (τους κόμπους), για να γλυτώσουν απ' όλες τις αντιξοότητες και συμφορές τής ζωής.

Γ.Τ.Α.

Τροπάριο του Παρακλητικού Κανόνος αναφέρον την Παναγία ως λύουσα τους “κόμπους τής ζωής”.

Πάντων θλιβομένων η χαρά, και αδικουμένων προστάτις,

και πενομένων τροφή, ξένων τέ παράκλησις,

και βακτηρία τυφλών, ασθενούντων επίσκεψις,

καταπονουμένων, σκέπη και αντίληψις,

και ορφανών βοηθός,

Μήτερ του Θεού του Ύψιστου,

Συ Υπάρχεις Άχραντε σπεύσον,

δυσωπούμεν ρύσασθαι τους δούλους Σου.

Σημείωση.  Όλες οι εδώ παρατιθέμενες εικόνες ελήφθησαν από το Διαδίκτυο.