Αντίο στον γεροχωριάτη. Ποίημα Nicolas Cocaro

Κοιμάται κάτω από το χώμα της πεδιάδας

το κορμί του γέρου του χωριάτη,

κι έρχεται μαλακά σαν κύμα ανάερο, αλαφρύ, στο μνήμα του

το μουγκρητό των αγελάδων ν’ ακουμπίσει.

…………………………………………………..

Στα πανωκλάδια του κυπαρισσιού

ίδιο σαν πάντα της γαλιάντρας το τραγούδι

(κάπου και που του μουρμουρίζει),

πως του Θεού η αιωνιότητα δε βρίσκεται μακριά στα ύψη,

σαν φτάνει ως την καρδιά βαθιά ο θεϊκός σκοπός.

…………………………………………………………………………..

Και η γη, αυτή η γη που τόσες τον είχε ιδεί φορές

στου κόκορα το πρωινό τραγούδι στο πόδι,

με τις γελάδες του και τα καματερά,

γαλήνη ελπιδοφόρα του χαρίζει,

ως κείτεται μέσα στην κάσα το κορμί

κι ως ελαφροπετά η ψυχή ερωτευμένη.

(Μετάφραση Βασίλη Βιτσαξή)

"κι έρχεται μαλακά σαν κύμα ανάερο
το μουγκρητό των αγελάδων"

"του Θεού η αιωνιότητα
δε βρίσκεται μακριά στα ύψη"

"και η γη, αυτή η γη
γαλήνη ελπιδοφόρα του χαρίζει"

"κι ως ελαφροπετά η ψυχή ερωτευμένη".
Φωτ. Β. Τσιτσιμίδη.