Δημοτικά ποιήματα από τον Γέρμα Καστοριάς. Συλλογή Ζήση Δ. Παναγιώτου.
1) Αρραβωνιασμένος στον τάφο.
Παράγγειλ’ η αγάπη μου να πάω να με φιλέψει,
την εβδομάδα μια φορά, το μήνα τρεις και πέντε.
Ήμουν μικρός κι ανήλικος, δύσκολα περπατούσα,
άκουσα πεύκα να βροντούν, μνημόρια να βογγάνε.
Τι έχεις μνημόρι και βογγάς, τι έχεις κι αναστενάζεις;
Ξένε κι αν με ρώτησες θα σου τα ’μολογήσω.
Έναν καιρό ήμουνα νιος, ήμουνα παλικάρι.
Ανάθεμα στον αρχηγό, σ’ αυτόν τον καπετάνιο,
που βάσταξε τον πόλεμο σε τούτο το λημέρι,
σκοτώθηκαν τρεις αρχηγοί και δέκα παλικάρια,
σκοτώθηκα κι ο έρημος που ήμουν μνηστευμένος.
Ανάθεμα στον αρχηγό, να κλαίει η ψυχή του.
2) Δυστυχισμένη γυναίκα.
Ποια (: όποια) έχασε τον άντρα της, έχασε την τιμή της,
ποια έχασε τον αδερφό, έχασε το ξεχείλιο
και ποια ’χασε μικρό παιδί, έχασε την καρδιά της.
Εγώ ’χασα τον αδερφό κι έχασα το ξεχείλιο,
έχασα το παιδάκι μου, έχασα την καρδιά μου,
έχασα και τον άντρα μου κι έχασα την τιμή μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου