«Ένα μικρό άχυρο στη φάτνη του Χριστού!». Κείμενο του μακαριστού Μητροπολίτου Καστοριάς Γρηγορίου του Γ΄ (+1996).

   

Βυζαντινότροπη εικόνα της Γέννησης του Χριστού.

Αυτόν το μήνα, τον Δεκέμβριο, πού εορτάζει όλος ο κόσμος τη γέννηση του Χριστού μας, θα ήθελα να ήμουν στη Βηθλεέμ! (Και ποιος δεν θα ήθελε;). Σ’ αυτή την τόσο μικρή πόλη, όπου έλαβε χώρα το πιο μεγάλο γεγονός της ιστορίας της ανθρωπότητος. Σ’ αυτό τον τόπο βλέπω νοερά να μικραίνουν τα μεγάλα και εξαίσια, να γίνονται τόσο δα, μικρά και ασήμαντα. Κι αυτά τα μικρά να παίρνουν πάλι τεράστιες διαστάσεις και πανανθρώπινη σημασία.

Βλέπω τον άπειρο Θεό — «τον Υιό του Θεού τον μονογενή, τον εκ του Πατρός γεννηθέντα προ πάντων των αιώνων» — να γίνεται έμβρυο και να κυοφορείται στα σπλάχνα μιας Παρθένου μικρής μόλις δεκαεπτά χρόνων! Και διερωτώμαι, με τον ιερό υμνωδό της Εκκλησίας μας:

«Ο αχώρητος παντί,

πώς εχωρήθη εν γαστρί;

Ο εν κόλποις του Πατρός,

πώς εν αγκάλαις της Μητρός;»…

Πόσο θα ήθελα να ήμουν κοντά στον νεογέννητο Χριστό! Αν ήταν δυνατό να γινόμουν τόσο μικρός, ώστε να χωρούσα κι εγώ μέσα στη Φάτνη του. Να ήμουν ένα μικρό «αχυράκι, στην αχυροστρωμνή του. Ένα λογικό και έμψυχο αχυράκι! Νάβλεπα από τόσο κοντά το Θεοφώτιστο προσωπάκι Του, με τα ακτινοβόλα μάτια Του ν’ ατενίζουν την Πάναγνη Μητέρα Του, τον συνετό άγιο Ιωσήφ, τούς απλούς ποιμένες, τα άκακα αρνιά. Ν' άκουγα ίσως τις βρεφικές Του φωνούλες — πού κάποια μέρα θα γινόταν λόγος δυνατός και θείος, που θα ξυπνούσε κοιμισμένες συνειδήσεις και θα οδηγούσε στη μετάνοια αμαρτωλές ψυχές.

Ο μακαριστός Μητροπολίτης Καστοριάς
Γρηγόριος ο Γ΄ Παπουτσόπουλος (1933-1996)

Θάθελα νάμουν μικρός, σαν άχυρο, στη Φάτνη του Χριστού. Έτσι σκέπτομαι. Ποιος θα με πρόσεχε; Ποιος θα με υπολόγιζε; Κανείς. Όμως τί τιμή! Πάνω μου θ’ αναπαυόταν ο Θεός. Τώρα; Νομίζω πως είμαι πιο μεγάλος από ένα άχυρο. Και πιο βαρύς. Και πώς έχω μεγαλύτερη αξία. Και πως είμαι πιο ευτυχισμένος. Μα, είμαι; Ζω μέσα στην ατμόσφαιρα της μεγάλης ιδέας για τον εαυτό μου. «Εγώ είμαι το πάν»! Σαν κάποιον ξένο βασιλιά πού έλεγε «Το κράτος είμαι εγώ». Πόση ανοησία! Τί είμαι εγώ, μέσα στο πλήθος των ανθρώπων της γης; Των ανθρώπων πού ζουν σήμερα, πού έζησαν μέχρι σήμερα και πού θα ζήσουν μετά από σήμερα, μέχρι την συντέλεια του κόσμου; Τί είμαι εγώ μπροστά στον όγκο αυτού του πλανήτου, που κατοικώ; Ή, μέσα στο ηλιακό μας σύστημα; Πόσο μικρός είμαι μέσα στο πλήθος των αστρικών γαλαξιών του σύμπαντος; Δίκιο είχε ο Δαβίδ, πού ρωτούσε: «Τί είναι ό άνθρωπος, που τον θυμάσαι, Κύριε, ή ο υιός του άνθρωπου, και τον επισκέπτεσαι;».

Είμαι τόσο μικρός, πού χάνομαι στο σύμπαν. Αλλά είμαι και τόσο σπουδαίος και ακριβός, ώστε για μένα γεννήθηκε ο Υιός του Θεού, στης Βηθλεέμ το Σπήλαιο.

Να ήμουν ένα μικρό άχυρο στη φάτνη Του!...

+Γ.

(Από το περιοδικό «Βυζαντινά Σήμαντρα» της Ιεράς Μητρόπολης Καστοριάς, Αριθμ. 45, 11^ος-12^ος 1994, Τόμ. Γ΄/14, σελ. 238).

Η προσκύνηση των Μάγων.

Χριστουγεννιάτικο τεύχος
του περιοδικού Βυζαντινά Σήμαντρα.

Η Γέννηση του Χριστού.

Οι τρεις Μάγοι προσφέρουν δώρα στον Χριστό.
Βυζαντινό ψηφιδωτό.