Ο Δάσκαλος

Κείμενο του Ζαχαρία Παπαντωνίου
.

Οι παλαιοί μας είπαν, πως εκεί στη χώρα υπήρχε κάποτε ένας δάσκαλος που άφησε όνομα.

Έπαιρνε τα παιδιά και τα δίδασκε κάτω από τα δέντρα.

Όταν δεν ήταν βαρυχειμωνιά, είχαν για σχολείο πότε ένα πεύκο, πότε έναν πλάτανο.

Έπαιρναν το βιβλίο τους και διάβαζαν μαζί του απάνω στους λόφους, στον ήλιο και στον αέρα.

Από κει τους έδειχνε τους γύρω τόπους, τη γη, τον ουρανό, τα πλάσματα όλα. Τους πήγαινε κοντά στις αγελάδες, στα πρόβατα, στα γίδια, στις κότες, για να μάθουν πώς ζούνε.

Τους μάθαινε τη ζωή των δέντρων, των πουλιών και των εντόμων. Όταν ήταν καθαρή αστροφεγγιά, τους έδειχνε από ένα ύψωμα και τους ονόμαζε τ’ άστρα.

Τους μάθαινε να γράφουν όσα έβλεπαν στον κόσμο κι όσα είχαν στο νου και στην ψυχή τους.

Το δάσκαλο αυτό τον έλεγαν Λάμπρο.

(Απ’ το βιβλίο του «Τα Ψηλά Βουνά»)