Το καλντερίμι

"Το Καλντερίμι με τις αμπάρες..."

   Οι γλάροι ταξιδεύανε στη λίμνη με τα πλατάνια. Στον αργαλειό η μαύρη κλωστή παλίμψηστη γραφή με σινική μελάνη έδεσε τα κάδρα με τις θαμπές φωτογραφίες των προγόνων. Στην ξύλινη σκάλα κρε­μασμένες οι κούκλες παράξενες μαριονέτες με μάσκες ξεθωρια­σμένες. Στο χαγιάτι άστραφτε το μαγκάλι χρυσαφί με τη ρουμπινί θράκα και ξεφυλλίζαμε φύλλα από παλιά ψαλτήρια του σκεβρωμένου ξύλου της μαρτυρίας. Στο καλντερίμι με τις αμπάρες η Άννα Ραδινή μένει πάντα έγκλειστη κάτω από τον τρούλο και η κόγχη δέ­εται προφητείες με μια καμπάνα βουβή στην πολιτεία. Οι πέτρινες εκκλησιές με την παλίμψηστη γραφή αντανάκλαση, ηλιαχτίδα, στα­γόνα. Τα κάγκελα από τα παραθύρια γερνάνε στα υγρά πλατανό­φυλλα. Τα κεριά αμπαρωμένα στις εκκλησιές, σβησμένα χρώματα πορτοκαλί και οι άρχοντες και οι κτήτορες και η Άννα η Ραδινή είναι πάντα κλειδωμένη και η κόγχη δέεται τους ήρωες. Η λίμνη κοιμάται πάνω στα πλατανόφυλλα με τις αμπάρες έγκλειστες.

"Οι πέτρινες εκκλησιές..."

(Νίκη Μπαραχάνου – Μεχτίδου)

"Η Άννα Ραδινή μένει πάντα έγκλειστη..."

"Η λίμνη κοιμάται..."

"Τα κάγκελα απ' τα παραθύρια..."



"Οι άρχοντες και οι κτήτορες..."