Λαϊκό παραμύθι απ’ τον Γέρμα Καστοριάς: «Η γυναίκα που μεταφέρθηκε στην εκκλησιά χωμένη σε ένα πιθάρι».

     

    Μια φορά κι έναν καιρό, οι κάτοικοι του Γέρμα Καστοριάς καλλιεργούσαν στη γνωστή περιοχή «Κανναβοτόπι» τού χωριού τους πολυάριθμα φυτά κάνναβης και λιναριού, για να παίρνουν απ' αυτά τις υφαντικές ίνες που χρειάζονταν. Όταν τα εν λόγω φυτά μεγάλωναν αρκετά, οι άντρες έκοβαν τα «καλάμια» τους και τα μετέφερναν στα σπίτια και στις αποθήκες τους. Εκεί τα κατεργάζονταν οι γυναίκες και τα παιδιά τους, κι έφτιαχναν μ’ αυτά γερές κλωστές, νήματα και στημόνια, με τα οποία «γύφαιναν» (= ύφαιναν) κανναβουρένια και λινά πανιά και υφάσματα.

Η αναφερόμενη κατεργασία απαιτούσε και γινόταν με πολύ κόπο και ιδρώτα και γι’ αυτό αρκετές γυναίκες δεν την άντεχαν και συχνά παρίσταναν την άρρωστη. Μία απ’ αυτές που ήταν πολύ τεμπέλα, μόλις έμπαινε ο άντρας της στο σπίτι ξάπλωνε στο κρεββάτι της κι έλεγε ότι είχε «θερμασιά» (: πυρετό).

Κάποτε, που ο εργατικός άντρας αυτής της γυναίκας την είδε να είναι για πολλοστή φορά «άρρωστη» στο κρεββάτι της δυσανασχέτησε και είπε:

-          Τί θα γίνει με σένα βρε γυναίκα; Συνεχώς άρρωστη είσαι. Πότε επιτέλους θα γίνεις καλά;.

Και τότε αυτή τον (του) απάντησε:

-          Να πας, άντρα μου, στην εκκλησιά και να ζητήσεις απ’ την Παναγιά μας να σε πει τί πρέπει να κάνω για να «διάβω» (= γιατρευτώ).

-          Πηγαίνω τώρα, είπε αυτός και βγήκε απ’ το σπίτι.

Αμέσως τότε η γυναίκα του πετάχτηκε από το κρεββάτι της, βγήκε από την «παραθύρα» (= παραπόρτι) του σπιτιού, έτρεξε γρήγορα στην εκκλησιά και εισήλθε κρυφά στον «Άι-Δήμο» (= στο Άγιο Βήμα).

    Σε λίγο έφτασε και μπήκε στην εκκλησιά και ο σύζυγός της, σταυροκοπήθηκε, προσκύνησε τις εικόνες, κοίταξε με ευλάβεια την εικόνα τής Παναγιάς και φώναξε δυνατά:

-          Παναγιά μου, τί πρέπει να κάνει η γυναίκα μου για να «διάβει» (= γιατρευτεί) ;

-         - Να κάψει και να πετάξει αμέσως όλα τα φυτά τής κάνναβης και του λιναριού που έχετε στην αποθήκη σας, απάντησε η γυναίκα του αθέατη και προσποιούμενη την Παναγιά, και κατόπιν ξαναγύρισε τρέχοντας στο σπίτι της.

Ύστερα από λίγο επέστρεψε στο σπίτι και ο σύζυγος τής γυναίκας, τη βρήκε ως συνήθως «άρρωστη» στο κρεββάτι της και την (της) ανακοίνωσε την προτροπή τής Παναγιάς.

Αμέσως τότε η τεμπέλα γυναίκα έριξε με χαρά και χωρίς περίσκεψη στο ποτάμι όλα τα φυτά τής κάνναβης και του λιναριού που είχαν στην αποθήκη τους κι αμέσως «διάφκι» (= ανάρρωσε) !

    Πλησίαζε η Μεγάλη Εβδομάδα και η γυναίκα αυτή έπρεπε και ήθελε να μεταλάβει, δεν είχε όμως την κατάλληλη ενδυμασία και ούτε μπορούσε να υφάνει καινούργια, επειδή είχε πετάξει στο ποτάμι τα φυτά τής κάνναβης και του λιναριού. Σκέφτηκε λοιπόν να χωθεί τσίτσιδη μέσα σ’ ένα πιθάρι και να τη μεταφέρει μ’ αυτό ο άντρας της στην εκκλησιά. Εκεί, θα άφηνε αυτός το πιθάρι όρθιο μπροστά στην Αγιόθυρα και όταν θα έβγαινε ο Παπάς να κοινωνήσει τους Χριστιανούς, θα έβγαζε και η ίδια το κεφάλι της απ’ το πιθάρι και θα την κοινωνούσε.

    Έτσι κι έγινε. Ο άντρας της μετέφερε το αναφερόμενο πιθάρι στο ναό, το έστησε όρθιο μπροστά στην Ωραία Πύλη και περίμενε να φανεί ο ιερέας. Τότε όμως έγινε το απρόσμενο κακό. Τα μικρά παιδιά που περίμεναν εκεί να κοινωνήσουν σπρώχτηκαν, γκρέμισαν κι έσπασαν άθελά τους το πιθάρι και φάνηκε η γυναίκα χωρίς ενδύματα. Όταν ο Παπάς την είδε σ’ αυτά τα χάλια αγανάκτησε και φώναξε δυνατά, ο κόσμος όλος έσκουξε και τη γιουχάρησε και τα παιδιά την έκαψαν με τις λαμπάδες τους.

    Αμέσως τότε αυτή έτρεξε τρομαγμένη και κυνηγημένη στο σπίτι της, μάζεψε γρήγορα όλα τα παλιά ενδύματα που είχε, και τα ξήλωσε και ξέπλεξε τις κλωστές τους. Κατόπιν ανέβηκε σε μία γριντιά (= ξύλινο οριζόντιο δοκάρι τής στέγης του σπιτιού),  άφηνε απ' εκεί τη ρόκα της να κρέμεται κάτω, την στριφογύριζε, κι έγνεθε νέες μακριές κλωστές για να ράψει καινούργια φορέματα.

Μετά από λίγες ημέρες ήρθε το Πάσχα και οι γειτόνισσες την καλούσαν να βγει μαζί τους στο μεσοχώρι για να ιδούν το γλέντι που γινόταν εκεί. Αυτή όμως αποκρινόταν με πίκρα κι έλεγε: «Μα τον άγιο καψομούνη (!), εφέτος για ’μένα Πασχαλιά δεν έχει».

Και ύστερα έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.

Σημειώσεις.

1). Λεξιλόγιο Γέρμα Καστοριάς.

α) «Διαβαίνω» = Υγιαίνω, αποκτώ τη χαμένη υγεία μου.

β) «Διάφτηκα» = Ξανάγινα υγιής.

γ) «Διαβάτης, ο» = Ο περαστικός πόνος.

Π.χ. Ιγώ όταν αρρουστώ δεν «διαβαίνου» κουλάι. Ιχτές του προυί ήμαν πουλύ άρρουστους, είχα έναν γιρό πόνου στου σταυρί, ιυτυχώς όμους ήταν «διαβάτς» κι «διάφκα» αγλήγουρα.

δ) Άι-Δήμος, ο = Το Άγιο Βήμα του ναού.

θ) Θερμασιά, η = Ο πυρετός.

2). Το παρόν λαϊκό παραμύθι το διηγήθηκε στον καταγραφέα του Γ.Τ.Α. η Γερμανιώτισσα κ. Αθηνά Δ. Τζήμα, όπως ακριβώς το είχε ακούσει και το θυμόταν απ’ την αείμνηστη πρόγονό της Αθηνά Κ. Λιάντζη (1882 – 1976). Η καταγραφή του έγινε στον Γέρμα το Σάββατο 29 Μαρτίου 2025.

Λαϊκό παραμύθι απ’ τον Γέρμα Καστοριάς. «Η γίδα η κουρεμένη».

 

Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε σε κάποιο μικρό χωριό ένας άνδρας νοικοκύρης μαζί με την «ανάποδη» γυναίκα του και την καλοκάγαθη γριά μάνα του. Η γυναίκα αυτή αντιπαθούσε πολύ την πεθερά της και γι’ αυτό, τα μεσημέρια που ο σύζυγός της έλειπε στα κτήματά του για δουλειές τής πρόσφερνε αντί για φαγητό «παπάρα με νερό» ! (: ξερό ψωμί βουτηγμένο σε νερό). Έτσι, η γριά μάνα ήταν συνεχώς πεινασμένη, όμως δεν διαμαρτυρόταν, για να μη θυμώσει η νύφη της και στεναχωρηθεί ο αγαπημένος της γιος.

Το κακό συνεχιζόταν και γι’ αυτό η γριά γυναίκα ζήτησε απ’ το παιδί της να τη μεταφέρει με το γαϊδουράκι του στην κόρη της, που ήταν παντρεμένη και ζούσε σε ένα διπλανό χωριό. Κι αυτό έγινε. Εκεί όμως δεν την ήθελε ο γαμπρός της και για τούτο γκρίνιαζε κρυφά στη γυναίκα του.

    Κάποια ημέρα που ο γαμπρός τής γριάς γύριζε απ’ το χωράφι στο σπίτι του και την είδε να κάθεται έξω στο πεζούλι του φώναξε δυνατά: «Γυναίκα, ακόμη εδώ είναι αυτή η κουρεμένη γίδα»;

Όταν το άκουσε αυτό η γριά δεν μίλησε, ειδοποίησε όμως το γιό της να ’ρθεί να την πάρει και να την μεταφέρει πίσω στο χωριό της, όπως κι έγινε. Κατά τη διαδρομή, η γριά γυναίκα συνεχώς μονολογούσε σιγανά κι έλεγε: «Κάλλιο παπάρα με νερό, παρά γίδα κουρεμένη !», «Κάλλιο παπάρα με νερό, παρά γίδα κουρεμένη !». Ο γιος της που ακολουθούσε κι άκουγε το σιγανό μουρμουρητό της τη ρώτησε τι έλεγε κι αυτή αναγκάστηκε να φανερώσει τη σημασία του.

Μετά από λίγη ώρα που επέστρεψαν στο σπίτι τους, ο άντρας κάλεσε αμέσως την γυναίκα του και την πρόσταξε να δίνει εφεξής φαγητό στη μάννα του όταν θα είναι και ο ίδιος εκεί. Κι αυτό γινόταν πλέον.

Κι από τότε έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.

Σημείωση 1. Η όμορφη γίδα όταν κουρεύεται και χάνει το μακρύ και στιλπνό μαλλί της γίνεται πολύ άσχημη και γι’ αυτό ο χαρακτηρισμός μιας γυναίκας με τη φράση «κουρεμένη γίδα» ήταν και είναι λίαν υβριστικός.

Σημείωση 2. Το παρόν λαϊκό παραμύθι το διηγήθηκε στον καταγραφέα του Γ.Τ.Α. η Γερμανιώτισσα κ. Αθηνά Δ. Τζήμα, όπως ακριβώς το είχε ακούσει και το θυμόταν απ’ την αείμνηστη πρόγονό της Αθηνά Κ. Λιάντζη (1882 – 1976). Η καταγραφή του έγινε στον Γέρμα την 29η Μαρτίου 2025.

Τρία σημαντικά θέματα {: αντικείμενα εξέτασης} που προβάλλει η Εκκλησία μας κατά την Δ΄ Κυριακή των Νηστειών.

   

     Η Τετάρτη (Δ΄) Κυριακή των Νηστειών τής Μεγάλη Τεσσαρακοστής βρίσκεται περίπου στο χρονικό μεσοδιάστημα αυτής και απέχει μόνον 21 ημέρες απ’ την κατοπινή της μέγιστη εορτή τού έτους, το ευλογημένο Πάσχα. Κατ’ αυτήν την Κυριακή, η Ορθόδοξη Εκκλησία προβάλλει και παρουσιάζει στους Χριστιανούς με τ’ αντίστοιχά της ιερά Αναγνώσματα, με την εμπνευσμένη υμνολογία και με τη θεόπνευστη εικονογραφία της, τρία σημαντικά θέματα, τα εξής:

α) Το θαύμα τής ίασης ενός σεληνιαζόμενου νέου, το οποίο τέλεσε ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός κατά την επίγεια ζωή του (Μάρκ. θ’ 17 – 31).

β) Το άγιο πρόσωπο και το θαυμαστό έργο τού τότε εορτάζοντος οσίου Ιωάννου τής Κλίμακος (525 – 600 μ.Χ.).

γ) Την πνευματική κι εφαρμοστέα έννοια που έχει η διδακτική Παραβολή του Καλού Σαμαρείτου στη ζωή των Χριστιανών.

Το πρώτο απ’ τα αναφερόμενα θέματα, δηλαδή η θαυματουργική ίαση απ’ τον Ιησού Χριστό του σεληνιαζόμενου νέου, περιλαμβάνεται στο αναγιγνωσκόμενο Ευαγγελικό Ανάγνωσμα τής ημέρας αυτής (Μάρκ. θ’, 17 – 31).

Το δεύτερο θέμα, που αναφέρεται στον όσιο Ιωάννη τον Σιναΐτη (τής Κλίμακος) παρουσιάζεται και κοινοποιείται στους πιστούς με την υμνολογία τής υπόψη Κυριακής(των Στιχηρών και των Ωδών του δευτέρου (β΄) Κανόνος τής Ακολουθίας τού Όρθρου της), καθώς και με την πρόθεση ιερών εικόνων του στους ναούς μας.

Τέλος, το τρίτο θέμα, που είναι η εφαρμοστέα έννοια τού περιεχομένου τής Παραβολής τού Καλού Σαμαρείτου στη ζωή ενός εκάστου των Χριστιανών αναπτύσσεται εκτενώς και γνωστοποιείται με τα 24 τροπάρια (στροφές) των 8 Ωδών, τού πρώτου (α’) εκ των δύο υμνολογικών Κανόνων που συναποτελούν την Ακολουθία τού Όρθρου τής εν λόγω Κυριακής.

Ακολούθως, θα γίνει ενδεικτική παρουσίαση σε κείμενο και μετάφραση του πρώτου τροπαρίου τής κάθε α’ Ωδής του ζεύγους των υμνολογικών Κανόνων, που συγκροτούν την Ακολουθία του Όρθρου τής συγκεκριμένης Δ΄ Κυριακής των Νηστειών.

1)      Κανών α’, Ωδή α’, του Τριῳδίου (Παραβολής Καλού Σαμαρείτου). Ήχος πλ. α’.

Τροπάριον.

Ωμοιώθην Χριστέ, τω εν χερσί των λῃστών περιπεσόντι,

και τυπτήμασιν ημιθανεί υπό τούτων, καταλειφθέντι Σωτήρ,

κἀγώ ούτω πέπληγμαι, ταις αμαρτίαις μου.

Μετάφραση Τροπαρίου.

Ομοιώθηκα, Χριστέ, μ’ εκείνον που έπεσε στα χέρια των ληστών,

και εγκαταλείφθηκε απ’ αυτούς μισοπεθαμένος από τα χτυπήματα, Σωτήρα·

Κι εγώ έτσι έχω πληγωθεί από τις αμαρτίες μου.

2)      Κανών β', Ωδὴ α', του οσίου Ιωάννου τής Κλίμακος. Ήχος πλ. δ'.

Τροπάριον.

Εν φωτί αΰλῳ και νοητώ, εκ της κατηφείας,

των ενύλων αναδραμών, Ιωάννη Όσιε λιταίς σου,

ταις προς τον Κύριόν με φώτισον.

Μετάφραση Τροπαρίου.

Αφού ανέβηκες σε φως άυλο και πνευματικό απ’ τη

θαμπότητα των υλικών πραγμάτων, Ιωάννη Όσιε,

φώτισέ με με τις προσευχές σου προς τον Κύριο.

 

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

Βλέπε περί του οσίου Ιωάννου της Κλίμακος.

α) Η «Κλίμαξ των Αρετών» του οσίου Ιωάννου Σιναΐτου († 30 Μαρτίου 600 μ.Χ.).

https://fos-kastoria.blogspot.com/2012/03/

β) Η «Κλίμαξ των Αρετών» σε τοιχογραφίες δύο ναών της Καστοριάς.

https://fos-kastoria.blogspot.com/2012/11/blog-post_15.html

 {Γιώργος Τ. Αλεξίου}.

Επίκαιρο και βασικό αίτημα των Ορθόδοξων Χριστιανών κατά την Κυριακή τής Σταυροπροσκυνήσεως: Ο Χριστός να «πετρώσει» την πίστη τού κάθε Χριστιανού για να μην αμαρτάνει εφεξής.

     

    Οι Ιερές Ακολουθίες τής Εκκλησίας μας όλων ανεξαιρέτως των ημερών – εορτών τού έτους περιλαμβάνουν και πολλά εκλεκτά τροπάρια, των οποίων το περιεχόμενο, όπως είναι φυσικόν, αναφέρεται στο ανάλογό τους εορταζόμενο Γεγονός και στον αντίστοιχό τους εορτάζοντα Άγιον. 

    Το περιεχόμενο, επίσης, των εν λόγω τροπαρίων είναι κατά κανόνα υψηλόπνο και λίαν διδακτικό και ωφέλιμο για εμάς τους Ορθόδοξους Χριστιανούς, που τ’ ακούμε (τα τροπάρια) και τ΄ απολαμβάνουμε ψαλλόμενα στους ναούς μας.

    Ένα διδακτικό και ωφέλιμο τροπάριο ως τα προαναφερόμενα, που ψάλλεται επικαίρως κατά την εορτή τής Σταυροπροσκυνήσεως και που διατυπώνει κι εκφράζει ένα βασικό αίτημα όλων ημών των Ορθόδοξων Χριστιανών προς τον Κύριό μας Ιησού Χριστό, παρουσιάζεται σε αυτούσιο κείμενο και σε μετάφρασή του ακολούθως.

Τροπάριον Όρθρου Κυριακής της Σταυροπροσκυνήσεως.

Κανών α', Ωδή γ΄, Ήχος α’.

 «Στερέωσον Δέσποτα Χριστέ, τω Σταυρώ σου εν πέτρᾳ με τη της πίστεως, μη σαλευθήναι τον νουν, εχθρού προσβολαίς του δυσμενούς· μόνος γαρ ει άγιος».

 Νοηματική απόδοση του Τροπαρίου.

Χριστέ Δέσποτά μου, στερέωσε εμένα με τη δύναμη τού Σταυρού Σου στην πέτρα τής πίστεως, για να μη σαλευτεί ο νους μου απ’ τις επιθέσεις του εχθρικού Διαβόλου, διότι είσαι ο μόνος άγιος.

Γιώργος Τ. Αλεξίου.

Κυριακή Σταυροπροσκυνήσεως: «Ταύτῃ τη ημέρᾳ, μυρίζει τα μύρα, της θείας μυροθήκης…»

 

    

    Η Παλαιά Διαθήκη και οι άγιοι Πατέρες τής Ορθόδοξης Εκκλησίας μάς γνωστοποιούν, ότι στο κέντρο του επίγειου Παραδείσου, δηλαδή στον Κήπο της Εδέμ, υπήρχαν δύο μεγάλα σημαδιακά δέντρα. Το πρώτο εξ αυτών ήταν το «Δέντρο της Ζωής», ενώ το δεύτερο ήταν το «Δέντρο της Γνώσεως του Καλού και του Κακού».

    Ο πανάγαθος Θεός έδωσε εντολή στους Πρωτόπλαστους Αδάμ και Εύα που κατοικούσαν τότε εκεί να τρων οπωσδήποτε τους καρπούς απ’ το «Δέντρο της Ζωής» για να μπορούν να ζούνε αιωνίως, ενώ τους απαγόρεψε να τρώνε τα μήλα απ’ το «Δέντρο της Γνώσεως», διότι εάν τα έτρωγαν θα γεύονταν το θάνατο. Αυτοί όμως παράκουσαν, έφαγαν τα μήλα του «Δέντρου της Γνώσεως», εκδιώχτηκαν απ’ τον Παράδεισο, κι αδυνατούσαν πλέον να γεύονται τους καρπούς του «Δέντρου της Ζωής» κι ένεκα τούτου γνώρισαν το θάνατο.

    Ο Θεός όμως, επειδή αγαπούσε τον άνθρωπο και ήθελε να τον σώσει, αντικατέστησε - αναπλήρωσε το «Δέντρο της Ζωής» τής Παλαιάς Διαθήκης με ένα άλλο ανάλογο κι ανώτερό του συμβολικό «Δέντρο», τον Τίμιο Σταυρό. Έστειλε προς τούτο στη γη τον αγαπημένο Υιόν Του, Τον Χριστό, για να θυσιαστεί υπέρ των ανθρώπων επάνω στο Σταυρό, να τον καθαγιάσει με το τίμιο αίμα Του και να τον καταστήσει το νέο «Δέντρο τής Ζωής».

  

     Όλα τα προαναφερόμενα, κι άλλα πολύ περισσότερα, κοινοποιούνται καλώς και πλήρως από την Αγία Εκκλησία μας στους Ορθόδοξους πιστούς με τα κηρύγματα των Πατέρων της, με τους εμπνευσμένους ύμνους της και με τις ιερές εικονίσεις των ναών της. Ένας απ’ τους εν λόγω ύμνους, που ξεχωρίζει και θαυμάζεται για την περιγραφή και παραδειγματική χρήση «εικόνων» τής υπέροχης ανοιξιάτικης φύσης και που ψάλλεται κατά την Κυριακή τής Σταυροπροσκυνήσεως, παρατίθεται ακολούθως.

Τροπάριο της Ιερής Ακολουθίας τής Σταυροπροσκυνήσεως.

Κανών α', Ωδή η΄, Ήχος α'.

Ταύτῃ τη ημέρᾳ, μυρίζει τα μύρα, της θείας μυροθήκης, το ζωομύριστον ξύλον, ο Σταυρός του Χριστού, οσφρανθώμεν της αυτού θεοπνεύστου οδμής, αυτόν προσκυνούντες, πιστώς εις τους αιώνας.

Νοηματική απόδοση του Τροπαρίου.

Κατά τη σημερινή ημέρα, Κυριακή τής Σταυροπροσκυνήσεως, ευωδιάζουν τα πνευματικά μύρα της νοητής θείας μυροθήκης, και το ξύλο του Σταυρού του Χριστού ευωδιάζει τη ζωή, γι’ αυτό πρέπει με πίστη να προσκυνούμε τον Σταυρό για να μπορούμε να μυρίζουμε την θεόπνευστη ευωδία του αιωνίως.

Γιώργος Τ. Αλεξίου.

Η Κυριακή τής Τυρινής και η Κυριακή των Αγίων Πάντων παρουσιάζουν αντιστοίχως, την έξωση των Πρωτόπλαστων από τον Παράδεισο και την επανείσοδό τους σ’ αυτόν κατά τη Δευτέρα Παρουσία τού Κυρίου μαζί με όλους τους Αγίους Του.

 

    Η Κυριακή της Τυρινής και η Κυριακή των Αγίων Πάντων είναι δύο μεγάλες εορτές τής Εκκλησίας μας. Αμφότερες εμπεριέχουν και αποδίδουν επιτυχώς στους πιστούς με τους εμπνευσμένους ύμνους και με τις ομοθεματικές τους ιερές εικόνες πολλές βασικές θέσεις και διδαχές τής Εκκλησίας μας. Στις εν λόγω διδαχές περιλαμβάνονται και οι αναφερόμενες στον Παράδεισο, και ειδικότερα στην εκδίωξη των Πρωτόπλαστων Αδάμ και Εύας απ’ αυτόν και την επανείσοδό τους εκεί (στον Παράδεισο) κατά τη Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου, μαζί με πάντες τους Αγίους Του.

    Ακολούθως παρουσιάζονται μερικά χαρακτηριστικά κείμενα επεξηγηματικά των ανωτέρω απ’ τις ιερές Ακολουθίες των προαναφερόμενων δύο μεγάλων εορτών.

 1)      Κυριακή της Τυρινής:

Ανάμνηση της εξορίας τού πρωτόπλαστου Αδάμ από τον Παράδεισο.

Συναξάριον. Τη αυτή ημέρᾳ, ανάμνησιν ποιούμεθα τής από του Παραδείσου τής τρυφής εξορίας του Πρωτοπλάστου Αδάμ.

Ικεσία των Χριστιανών: Τη αφάτῳ σου ευσπλαγχνίᾳ, Χριστέ ο Θεὸς ημών, της τρυφής τού Παραδείσου ημάς καταξίωσον, και ελέησον, ως μόνος φιλάνθρωπος. Αμήν.

Νοηματική απόδοση της Ικεσίας: Χριστέ Θεέ μας, με την απερίγραπτή σου ευσπλαχνία καταξίωσέ μας να απολαύσουμε τα αγαθά του Παραδείσου και ελέησέ μας, καθώς είσαι μοναδικός φιλάνθρωπος. Αμήν.

2)      

    2) Κυριακή των Αγίων Πάντων:

Εορτή αυτών και προθέαση τής κατοίκησής τους στον Παράδεισο κατά και μετά τη Δευτέρα Παρουσία τού Κυρίου.

Συναξάριον Τη Κυριακή μετά την Πεντηκοστήν, την των απανταχού της οικουμένης εν Ασίᾳ, Λιβύῃ, και Ευρώπῃ, Βορρά τε και Νότῳ, αγίων πάντων Εορτήν εορτάζομεν

Ικεσία των Χριστιανών: Ξύλῳ προσπαγείς, Σωτήρ ημών βουλήσει, ξύλου τον Αδάμ, κατάρας ελυτρώσω, αποδιδούς ως οικτίρμων το κατ' εικόνα, και Παραδείσου την κατοίκησιν.

Νοηματική απόδοση της Ικεσίας: Χριστέ Σωτήρα μας, καρφώθηκες στο ξύλο του Σταυρού με τη θέλησή Σου για να μας γλυτώσεις από την κατάρα του ξύλου του Αδάμ (του δέντρου της παρακοής του) αποδίνοντάς μας, επειδή είσαι οικτίρμονας, τα ιδιαίτερα χαρίσματα που μας χάρισες όταν μας έπλασες κι επιτρέποντας την κατοίκησή μας στον Παράδεισο.

Γ.Τ.Α.