Ο δενδρίτης όσιος Δαβίδ ο εν Θεσσαλονίκη (5ος – 6ος αιών) ασκητής επάνω σε αμυγδαλιά! (+ 26 Ιουνίου).

Ο όσιος Δαβίδ ασκητεύει
επάνω σε δένδρο αμυγδαλιάς.

«Οι δενδρίται, οι του ξύλου της ζωής εκρέμοντες,

οι ανθούντες εν αρεταίς, οι καλοί καρποί του πνεύματος».

Οι Μοναχοί και οι ασκητές της Ορθοδοξίας διαβιούσαν και διαβιούν, ως γνωστόν, σε μοναστήρια, σκήτες και καλύβες, που βρίσκονται σε τοποθεσίες ιδιαίτερου φυσικού κάλλους. Αρκετοί απ’ αυτούς παλαιότερα, στα χρόνια της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, οι λεγόμενοι Δενδρίτες όσιοι, έστηναν τις καλύβες τους επάνω σε δέντρα κι εκεί ασκήτευαν επί αρκετά χρόνια, προσευχόμενοι αδιάκοπα στο Θεό και διδάσκοντας τον πιστό λαό της περιοχής. Ο σημαντικότερος απ’ τους εν λόγω δενδρίτες ασκητές ήταν ο όσιος Δαβίδ ο εν Θεσσαλονίκη, που έζησε στην εποχή του Ιουστινιανού (5^ος - 6^ος αιών). Ο όσιος αυτός ασκήτεψε επί τρία χρόνια επάνω σε ένα δένδρο αμυγδαλιάς, στα περίχωρα της Θεσσαλονίκης. Ο Συναξαριστής αναφέρει τα εξής για τη θαυμαστή ζωή και δράση του:

«Ο όσιος Δαβίδ ήταν από τη Θεσσαλονίκη και έζησε στα χρόνια του αυτοκράτορα Ιουστινιανού (527 - 565).Η ζωή του ήταν μια συνεχής φιλανθρωπία και εργασία για την πίστη του Χριστού. .Όταν ήλθε η κατάλληλη ώρα, ο Δαβίδ μοίρασε τα υπάρχοντά του στους φτωχούς και έγινε αναχωρητής. Για τρία ολόκληρα χρόνια κατοικούσε επάνω σ’ ένα δένδρο αμυγδαλιάς. εκεί, με τα λιοπύρια του καλοκαιριού και τις παγωνιές του χειμώνα, δουλαγωγούσε το σώμα του με άσκηση στην εγκράτεια και με προσευχή, απαγγέλλοντας τους παρακάτω στίχους του προφητάνακτος ομωνύμου του Δαβίδ:

Ολάνθιστο δένδρο αμυγδαλιάς.

"Ωμοιώθην πελεκάνι ερημικώ,

εγενήθην ωσεί νυκτικόραξ εν οικοπέδω,

ηγρύπνησα και εγενόμην ως στρουθίον μονάζον επί δώματος".

(Δηλαδή: Έγινα όμοιος με πελεκάνο, που περνά τις μέρες του στην έρημο.

Κατάντησα σαν κλαυσοπούλι που κράζει κλαψιάρικα τη νύκτα σε ερειπωμένο

σπίτι.

Παρέμεινα άυπνος και έγινα σαν στρουθίο που έχασε το σύντροφό του και μένει

μόνο στο ύψος της στέγης).

Πράγματι, ο όσιος Δαβίδ με την αυστηρή άσκηση κατάφερε να υποτάξει σε μεγάλο βαθμό τα πάθη της σάρκας και να γίνει ένας ένσαρκος άγγελος, γι’ αυτό και οι Θεσσαλονικείς τον επέλεξαν και τον έστειλαν ως αντιπρόσωπό τους στον αυτοκράτορα Ιουστινιανό, για να ζητήσει έναν άξιο Έπαρχο για την πόλη τους. Ο όσιος Δαβίδ, κατά την επιστροφή του απ’ την Κωνσταντινούπολη στη Θεσσαλονίκη, παρέδωσε το πνεύμα του στον Κύριο, επάνω στο πλοίο που τον μετέφερε. Ήταν το έτος 540 μ. Χ.».

Ακολούθως παρουσιάζεται το Απολυτίκιο του οσίου Δαβίδ:

 Απολυτίκιον. Ήχος δ΄. 
Ταχύ προκατάλαβε.

Ως φοίνιξ εξήνθησας, των αρετών τους καρπούς,

ασκήσας ως άσαρκος, αμυγδαλής εν φυτώ, Δαβίδ Πάτερ Όσιε.

Όθεν Θεσσαλονίκη, τοις οσίοις σου πόνοις,

χάριν παρά Κυρίου, δαψιλή καρπουμένη,

γεραίρει ως μεσίτην σε, θερμόν προς τον Κύριον.

Σημείωση: Τοιχογραφία του οσίου Δαβίδ του εν Θεσσαλονίκη, που χρονολογείται στον 12^ο αιώνα, υπάρχει στο Βυζαντινό ναό των Αγίων Αναργύρων Καστοριάς.

(Παρουσίαση: Γιώργος Τ. Αλεξίου)

Ο βυζαντινός ναός των Αγίων Αναργύρων Καστοριάς,
όπου υπάρχει τοιχογραφία του οσίου Δαβίδ.
(Πίνακας Γ.Τ.Α.)

Αλσύλλιο ανθισμένων δένδρων αμυγδαλιάς
στο Βογατσικό Καστοριάς.

Το περίφημο ψηφιδωτό του Χριστού Εμμανουήλ (5ος αι.)
στη βυζαντινή μονή Οσίου Δαβίδ Θεσσαλονίκης.

Οι κρανιές ανθίζουν το Μάρτιο. Ένας συγκινητικός θρύλος των Χριστιανών.

Εμπνεύσιμο άνθος κρανιάς 

Η Κρανιά (Cornus) είναι ένα αυτοφυές φυλλοβόλο δενδρύλλιο, πολύ διαδεδομένο στην Καστοριά και γενικότερα στην Ελλάδα. Ανήκει στην τάξη των αγγειόσπερμων, της οικογένειας Cornaceae. Το ξύλο της είναι πολύ σκληρό, και γι’ αυτό οι αρχαίοι Μακεδόνες κατασκεύαζαν από κρανιά τα δόρατά τους, ενώ οι απόγονοί τους κατασκευάζουν τώρα τις βακτηρίες των γερόντων, τις γκλίτσες των βοσκών, κ. ά. Τα φύλλα της κρανιάς είναι λογχοειδή και πράσινα, τα άνθη της κίτρινα με τέσσερα πέταλα και οι καρποί της σφαιρικοί με έντονο κόκκινο χρώμα και ξινή γεύση.

Η κρανιά ανθίζει πρώτη απ’ όλα τα δέντρα, κατά το μήνα Μάρτιο, και χαιρετίζει τον ερχομό της Άνοιξης. Τα χαριτωμένα άνθη της προκαλούν ανέκαθεν το θαυμασμό των ανθρώπων, κεντρίζουν τη φαντασία τους και διεγείρουν την έμπνευσή τους. Τα άνθη αυτά ενέπνευσαν κατά τον Μεσαίωνα και τους Χριστιανούς της Δύσης κι επινόησαν τον εξής συγκινητικό θρύλο:

Όταν οι άνομοι Εβραίοι αποφάσισαν να σταυρώσουν τον Ιησού Χριστό, έφτιαξαν το Σταυρό Του από ξύλο Κρανιάς, η οποία τότε είχε μεγάλο μέγεθος. Η Κρανιά όμως δεν το ήθελε αυτό και για τούτο λυπήθηκε πολύ. Ο Χριστός είδε την εύλογη λύπη της, τη συμπόνεσε και όρισε να είναι έκτοτε αυτή μικρή σε μέγεθος και  ν’ ανθίζει κατά την περίοδο της Μεγάλης Σαρακοστής, τα δε άνθη της να έχουν τέσσερα κίτρινα πέταλα σε σχήμα σταυρού, να διαθέτουν τέσσερις όρθιους στήμονες, όσα και τα καρφιά Του, και να φέρουν στο κέντρο τους έναν κυκλικό ύπερο σαν το ακάνθινο στεφάνι Του. Όρισε επίσης να είναι οι καρποί της κατακόκκινοι, όπως το αίμα Του.
Ο Ιησούς Χριστός τα επέβαλε όλα αυτά στην κρανιά, για να βλέπουν οι άνθρωποι τα άνθη και τους καρπούς της και να θυμούνται κι αναλογίζονται το φρικτό μαρτύριό Του. Κι αυτό γίνεται. (Για τον αναφερόμενο θρύλο βλέπε στην αγγλική:

Ο Ιησούς Χριστός επί του Σταυρού
και άνθος κρανιάς.
Πολύτιμο κειμήλιο (18ος αι.;)
στον ενοριακό ναό του Γέρμα.

http://www.gotquestions.org/legend-dogwood.html)

Αιωνόβια κρανιά στο νησάκι του Αγίου Αχιλλείου
της Μικρής Πρέσπας.

Ανθισμένος κλαδίσκος κρανιάς.

Ανθισμένη κρανιά σε δασική περιοχή
της Κορησού Καστοριάς.

Κράνα κατακόκκινα σαν το άλικο αίμα
του Χριστού.

"Η μάχη του Καλοχωρίου", 3 Μαρτίου 1948.

Καταγραφή αφήγησης του Αλέκου Σαββόπουλου

 

Η μητέρα Ελλάς σκέπει και καθοδηγεί στη
μάχη τον Έλληνα στρατιώτη περιόδου 1946-9.
Ανάγλυφη παράσταση στο Στρατιωτικό
Νεκροταφείο Καστοριάς.

Στο Καλοχώρι Καστοριάς βρισκόταν κατά τον μήνα Μάρτιο του έτους 1948 ένας Λόχος στρατιωτών του 575 Τάγματος Πεζικού και το υπεράσπιζε από τους ερυθρούς αντάρτες της γύρω περιοχής. Οι περισσότεροι στρατιώτες του Λόχου αυτού ήταν οχυρωμένοι στην οικία Παπαρίζου, που βρισκόταν στην άκρη του χωριού και είχαν τα πολυβόλα τους στραμμένα προς τα υψώματα της Πτεριάς. Το μεσημέρι της 3 Μαρτίου 1948 ο Λόχος αυτός έλαβε διαταγή να μετακινηθεί απ’ το Καλοχώρι και να μεταβεί στη Μεσοποταμία (;) και αυτό έγινε.

Όταν οι αριστερόφρονες κάτοικοι του Καλοχωρίου αντιλήφτηκαν την αναχώρηση του Λόχου ειδοποίησαν σχετικώς τους αντάρτες που βρίσκονταν στα γύρω βουνά. Τότε αυτοί αποφάσισαν να επιτεθούν μόλις θα νύχτωνε στο χωριό για να το καταλάβουν και να το δηώσουν. Όμως, κατά το ηλιοβασίλεμα της ίδιας ημέρας κατέφθασε στο Καλοχώρι ένας άλλος Λόχος στρατιωτών, του 574 Τάγματος, σε αναπλήρωση αυτού που είχε ήδη αποχωρήσει, και οι στρατιώτες του επάνδρωσαν αμέσως όλες τις προκαθορισμένες αμυντικές θέσεις του οικισμού.

Στρατιωτικό Νεκροταφείο Καλοχωρίου Καστοριάς,
μερική του άποψη.

Όταν νύχτωσε, οι αντάρτες επιτέθηκαν με πρωτοφανή λύσσα στο χωριό. Επακολούθησε μια σφοδρή μάχη με πυρά τυφεκίων, πολυβόλων, όλμων, χειροβομβίδων, μπαζούκας και πυροβόλων. Οι αντάρτες ορμούσαν με πείσμα και αγριότητα και οι στρατιώτες αμύνονταν με αυτοθυσία και ηρωισμό. Οι σφοδρότερες επιθέσεις των ανταρτών γίνονταν προς ένα πετρόκτιστο πολυβολείο του στρατού, που βρισκόταν μπροστά στην οικία του Σωτήρη Μιρκόπουλου και προστάτευε τα νώτα του Λόχου. Το πολυβολείο αυτό το υπεράσπιζαν με ακατάβλητο σθένος δύο γενναιότατοι πολυβολητές μας, ο Θεοδωρίδης από κάποιο χωριό της Κοζάνης και ο Γιάννης Κυριακίδης απ’ το Κρανοχώρι Καστοριάς. Αυτοί οι δύο ήρωες απέκρουσαν επιτυχώς όλες τις επιθέσεις με χειροβομβίδες και μπαζούκας των αφιονισμένων ανταρτών και τους προξένησαν με τα πολυβόλα τους σημαντικές απώλειες.

Το εικονοστάσι στο Στρατιωτικό Νεκροταφείο
Καλοχωρίου Καστοριάς.

Κατά τις πρωινές ώρες της επόμενης ημέρας 4 Μαρτίου 1948 οι αντάρτες τράπηκαν σε φυγή νικημένοι και ξεφτιλισμένοι, αφήνοντας στο πεδίο της μάχης 10-15 νεκρούς, ενώ ο νικητής στρατός μας είχε μόνο μερικούς τραυματίες και κανένα νεκρό.

Αμέσως μετά τη μάχη οι κάτοικοι του Καλοχωρίου πανηγύρισαν τη λαμπρή νίκη των γενναίων στρατιωτών μας, τους αποθέωσαν όλους και ιδιαίτερα τους δύο ατρόμητους και ακατάβλητους πολυβολητές, τον Θεοδωρίδη και τον Γιάννη Κυριακίδη.

Αφήγηση του Αλέκου Σαββόπουλου,

Καστοριά 30 Μαρτίου 2014.

Καταγραφή Γιώργου Τ. Αλεξίου.

ΕΠΙΜΕΤΡΟ

Σεπτοί τάφοι ηρώων στρατιωτών
στο Στρατ. Νεκροταφείο Καλοχωρίου.

Η εορτή της νίκης Βίτσι – Γράμμου εις το Καλοχώριον Καστοριάς, έτ. 1959.

Μετά πάσης επισημότητος εωρτάσθη εις το Καλοχώριον Καστοριάς η 10^η επέτειος της νίκης Γράμμου – Βίτσι. Μετά την Θείαν Λειτουργίαν, εψάλη η καθιερωμένη Δοξολογία. Εν συνεχεία, επί των τάφων των υπέρ πατρίδος πεσόντων εψάλη επιμνημόσυνος Δέησις. Επηκολούθησαν ομιλίαι υπό του Εφημερίου, του Διευθυντού του Δημοτικού Σχολείου και του κ. Γ. Ψωμιάδη, οίτινες εξήραν την σημασίαν της ημέρας.

Ετηρήθη προς τιμήν των πεσόντων ενός λεπτού σιγή και κατετέθησαν στέφανοι εκ μέρους της Κοινότητος, του Δημοτικού Σχολείου, της Αγροτολέσχης και των Τ.Ε.Α.

Εγένετο προσκλητήριον των πεσόντων, συνοδευόμενον υπό ομοβροντιών.

Την εορτήν επεσφράγησαν εθνικά άσματα και ο Εθνικός Ύμνος.

(Εφημ. Νέα Καστοριά,

Αριθμ. φύλλ. (;) 6-9-1959).

Ο αείμνηστος Αλέκος Σαββόπουλος,
άριστος πατριώτης.

Στρατιωτικό Νεκροταφείο πόλης Καστοριάς,
μερική του άποψη.

Επιγραφή στο Στρατιωτικό Νεκροταφείο Καστοριάς.

Έφεδρος Ανθυπολοχαγός Λούδας Παναγιώτης,
Καστοριανός δάσκαλος, πεσών υπέρ πατρίδος
την 12 - 4 - 1949. Αιωνία η μνήμη του.

Λιτοί τάφοι γενναίων στρατιωτών μας
στο Στρατιωτικό Νεκροταφείο Νεστορίου Καστοριάς.

Η λακωνική επιγραφή στο Ηρώο
του Στρατιωτικού Νεκροταφείου Νεστορίου.

Πλάκα με τα σεπτά ονόματα
στρατιωτών μας πεσόντων
υπέρ πατρίδος, στο Στρατιωτικό
Νεκροταφείο Νεστορίου.

Κατάθεση στεφάνων στο Στρατιωτικό
Νεκροταφείο Μεσοποταμίας Καστοριάς,
από τον Πρόεδρο της Κοινότητας
Θεόφιλο Ζυμπίδη (περ. 1965-66). 

Ο Καστοριανός δάσκαλος Γιώργος Αλεξίου
ευγνώμων προσκυνητής των ταφέντων ηρώων μας
στο στρατιωτικό Νεκροταφείο Νεστορίου.

Σπαρτιατική ασπίδα στο σεπτό
Στρατιωτικό Νεκροταφείο Καστοριάς.

Ταγματάρχης Λ.Ο.Κ. Καίσαρ Ι. Σέεμαν (1917-1949)

Ο ήρωας Ταγματάρχης των Λ.Ο.Κ.
Καίσαρ Σέεμαν.

Πρωθυπουργός την περίοδο του θανάτου του Καίσαρος ήταν ο Αλέξανδρος Διομήδης και υπουργός Στρατιωτικών ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος. Σκοτώθηκε το Σάββατο πρωί 13 Αυγούστου 1949, καθώς τελείωνε η νικηφόρα επιχείρηση στη Βάρμπα, μεταξύ Βίτσι και Πρεσπών κατά των κομμουνιστών ανταρτών. Ήταν διοικητής της Α΄ Μοίρας Καταδρομών. Η κηδεία του έγινε την Δευτέρα 15 Αυγούστου στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών. Ως πεσών εν πολέμω και λόγω βαθμού και αξιώματος εδικαιούτο επισήμου εξοδίου τελετής από τον Μητροπολιτικό Ναό των Αθηνών. Από την κυβέρνηση όμως και για την αποφυγή τυχόν ταραχών, η οικογένεια παρεκλήθη και συνήνεσε να γίνει στον χώρο του Α΄ Νεκροταφείου, με όλες τις τιμές.

Ο Καίσαρ γεννήθηκε την πρωτοχρονιά του 1917. Ήτανε το τελευταίο από τα πέντε παιδιά του Ιωσήφ και της Λουΐζας Σέεμαν. Ο πατέρας του υπήρξε απόγονος δεύτερης γενιάς Ελληνοβαυαρικής οικογενείας από την εποχή του Όθωνα. Η μόνη σχέση του Ιωσήφ με την Βαυαρία ήτανε το επώνυμο. Μητρική του γλώσσα υπήρξε η Ελληνική, καθώς στα χρόνια που μεσολάβησαν από το 1860, είχε αποκοπεί τελείως από κάθε ξενική επιρροή. Δεν μίλαγε ούτε καταλάβαινε την Γερμανική γλώσσα. Στο σχολείο ο Καίσαρ υπήρξε άριστος μαθητής με ιδιαίτερη κλίση στα μαθηματικά. Ο καθηγητής του στο Δημόσιο Γυμνάσιο Λεωνίδας Πετρογιαννόπουλος, μαθηματικός, Μικρασιατικής καταγωγής και μετέπειτα διευθυντής της Ευαγγελικής Σχολής στην Αθήνα, τον εκτιμούσε αφάνταστα για τις επιδόσεις του και το ήθος του. Όνειρο του Καίσαρα ήτανε να σπουδάσει μηχανικός στο Πολυτεχνείο. Οι καιροί όμως ήτανε δύσκολοι και η ανώτατη παιδεία την εποχή εκείνη απαιτούσε πολλά έξοδα, στα οποία η οικογένεια αδυνατούσε να αντεπεξέλθει. Πριν από τον Καίσαρα υπήρχαν δύο αδελφές και δύο αδελφοί. Η μόνη λύση γι’ αυτόν ήτανε η Σχολή των Ευελπίδων, στην οποία και εισήχθη σε ηλικία 17 ετών. Στις στρατιωτικές του σπουδές και την εκπαίδευση δόθηκε ολοκληρωτικά. Με ιδιαίτερη ικανοποίηση μας διηγείτο τις επιδόσεις του κατά τις εξόδους του τα Σαββατοκύριακα.

Το μνημείο των υπέρ πατρίδος πεσόντων
ΛΟΚατζήδων μας, στην αιματοβαμμένη γέφυρα
Βατοχωρίου Φλώρινας.

Αποφοίτησε το 1938, ονομασθείς ανθυπολοχαγός Πεζικού και τον Νοέμβριο τοποθετήθηκε σε μονάδα των βορείων συνόρων μας, όπου και υπηρέτησε καθ’ όλη την διάρκεια του πολέμου 1940-41, ως διοικητής μαχίμου τμήματος. Ήταν από τους πρώτους που διέφυγαν το 1942 κατά την γερμανική κατοχή στην Αίγυπτο. Στην Αλεξάνδρεια κατετάγη στον νεοϊδρυθέντα Ιερό Λόχο. Εκεί εκπαιδεύθηκε σε ειδικές καταδρομικές επιχειρήσεις και από Άγγλους εκπαιδευτές ως αλεξιπτωτιστής. Υπό την διοίκηση του Βρετανού ταξιάρχου Τέρνμπουλ έλαβε μέρος σε συνδυασμένες επιχειρήσεις για την απελευθέρωση των ελληνικών νήσων από τις δυνάμεις γερμανικής κατοχής. Ως κομάντος με άλλους επτά αξιωματικούς μια νύκτα του Σεπτεμβρίου 1944 σκαρφάλωσαν στα βράχια του Σαν Μιχάλη της γερμανοκρατούμενης Σύρου και αποτέλεσαν το προγεφύρωμα για την έλευση στην αρχή του επόμενου μήνα διμοιρίας του Ιερού Λόχου με ομάδα πολυβόλων υπό τον Άγγλο ταγματάρχη Κομπέρ. Ο Καίσαρ, όπως και οι άλλοι κομάντος ανακηρύχθηκαν επίτιμοι δημότες Ερμουπόλεως. Ο Συριανός Πάνος Ζαφειρόπουλος, ιδιοκτήτης του κτήματος «Αγία Παρασκευή», όπου εγκατεστάθησαν οι Έλληνες κομάντος μαζί με τον συμπολίτη του Αρ. Ανδρούτσο έγραφαν μετά τον θάνατό του στην τοπική εφημερίδα «Θάρρος»: «Η παρουσία του Καίσαρος Σέεμαν, του οποίου η αγνή μορφή θα μείνει στην ψυχή όσων συμπολιτών τον εγνώρισαν, διεφύλαξε την Σύρο από κάθε επιβουλή». Και παρακάτω γι’ αυτόν και τον συνάδελφο και αδελφικό του φίλο λοχαγό Ιωάννη Κοκοσούλη, που σκοτώθηκε από τον ίδιο όλμο, γράφουν: «Ποιος Συριανός θα λησμονήσει τους αητούς αυτούς, που μια νύκτα του Σεπτεμβρίου 1944 σκαρφάλωσαν με άλλους έξι συναδέλφους τους ως κομάντος σε μια ακτή της Σύρου, κάτω από τη μύτη των κατακτητών, για να μας φέρουν το άγγελμα της ελευθερίας, που τόσα χρόνια περιμέναμε». 

Ο  Καστοριανός δάσκαλος Γεώργιος Αλεξίου,
 στο Μνημείο των ΛΟΚ, γέφυρας Βατοχωρίου.

Ως αλεξιπτωτιστής ο Καίσαρ είχε πάρει μέρος στην απελευθέρωση άλλων οκτώ νήσων του Αιγαίου. Για τον λόγο αυτό τιμήθηκε ιδιαιτέρως, αφού το στρατόπεδο της Σχολής Αλεξιπτωτιστών στον Ασπρόπυργο φέρει το όνομά του. Μετά την απελευθέρωση από τους Γερμανούς ο Καίσαρ Σέεμαν έλαβε μέρος στον εθνοκτόνο πόλεμο κατά των κομμουνιστών ανταρτών ως υποδιοικητής αρχικά και διοικητής μετέπειτα στη Β΄ Μοίρα Καταδρομών. Μετέσχε σε πλήθος μαχών. Τραυματίσθηκε δύο φορές. Την πρώτη μόνο φορά αναγκάσθηκε να πάρει αναρρωτική άδεια δύο εβδομάδων. Ήτανε στις επιχειρήσεις Αιτωλοακαρνανίας, μεταξύ 26 Φεβρουαρίου και 4 Μαρτίου 1948, που συνέβη ο ένας τραυματισμός του. Είχε δεχθεί την περίθαλψη του ιατρού Νικολάου Μουτσοπούλου στη Ναύπακτο. Έγραψε ο ιατρός στην εφημερίδα «Εμπρός» την επαύριον του θανάτου του: «Οι κάτοικοι της Ναυπακτίας και Δωρίδος με αμέτρητη ευγνωμοσύνη και θαυμασμό για την μεγάλη συνδρομή, την προσωπική του και των παληκαριών του κατά τις κρίσιμες μάχες στο Μακρύβαλτο και Μακριά Ράχη και την κρίσιμη ενίσχυσή τους στην ηρωική αντίσταση του 6ου Τάγματος Χωροφυλακής εναντίον της πολυπληθούς δυνάμεως του αρχισυμμορίτου Παπούα, αισθάνονται ιερό και επιβεβλημένο το καθήκον να ενώσουν ισότιμα με τους οικείους του τον πόνο τους για την απώλεια του αγαπημένου ήρωά τους». Ο Καίσαρ Σέεμαν υπήρξε πραγματικά αγνός στην ψυχή. Πανέξυπνος και γενναίος αντιμετώπιζε με θάρρος και καρτερία κάθε δύσκολη αποστολή. Ουδέποτε φοβήθηκε τον θάνατο, αγαπούσε όμως τη ζωή. Όταν, παιδί εγώ, τον ρωτούσα πως αισθάνεται όταν έρχεται αντιμέτωπος με τους συμμορίτες στις εκ του συστάδην μάχες, μου έλεγε: «Δεν φαντάζεσαι πόσο αλλοτριώνεσαι στο πεδίο της μάχης. Φροντίζεις να πυροβολείς πρώτος, γιατί αν αργήσεις ο αδελφός σου θα σε φάει». Όταν σκοτώθηκε σε ηλικία 32 ετών ο Καίσαρ Σέεμαν έφερε τον βαθμό του ταγματάρχη, προαχθείς επ’ ανδραγαθία. Δύο μέρες πριν από τον θάνατό του στις 11 Αυγούστου 1949 είχε προταθεί για προαγωγή στον βαθμό του αντισυνταγματάρχη επ’ ανδραγαθία και πάλι. Μετά θάνατον του απενεμήθη ο βαθμός του Ταξιάρχου.Στην Μέση Ανατολή και στην πορεία του προς την Αλεξάνδρεια γνωρίστηκε με τον Γιάννη Κοκοσούλη, επίσης ανθυπολοχαγό, νεότερό του, από την περιοχή της Τρίπολης, έναν τίμιο, αγνό και ικανό αξιωματικό. Συνδέθηκαν με αδελφική φιλία στο άγνωστο και ξένο περιβάλλον του πολυπληθούς και ετερόκλητου στρατεύματος της Μέσης Ανατολής και συμπαραστέκονταν ο ένας στον άλλο σε κάθε αντιξοότητα. Μαζί τοποθετήθηκαν στη Β΄ Μοίρα Καταδρομών αρχικά-διοικητής και υποδιοικητής αντίστοιχα- και μαζί μετακινήθηκαν στην Α΄ Μοίρα Καταδρομών ύστερα από τον σοβαρότατο τραυματισμό του προηγούμενου διοικητή Δημήτρη Ζαφειροπούλου και του υποδιοικητή του. Μαζί παντρεύτηκαν,σε κάποια στιγμή διαλείμματος, στη Θεσσαλονίκη ο Καίσαρας με την Ελευθερία Κατσαμακίδου, στην Αθήνα ο Γιάννης με τη Μαρία Μωράκη. Μαζί πέρασαν και στο πάνθεον των ηρώων, την ίδια ώρα, στον ίδιο τόπο. Τον Αύγουστο του 1946 γεννήθηκε ο γιος του Καίσαρα, Ιωσήφ. Ήταν πολύ μικρός ο Ιωσήφ όταν σκοτώθηκε ο πατέρας του και αισθάνεται δυστυχής, που δεν τον θυμάται ζωντανό. Τον έχει γνωρίσει μονάχα από τις οικογενειακές και υπηρεσιακές του φωτογραφίες και από τις διηγήσεις της μητέρας του, η οποία τον ανέθρεψε με κάθε δυνατή επιμέλεια.

Η πύλη του στρατοπέδου Αλεξιπτωτιστών
στον Ασπρόπυργο.

Η Ελευθερία πέθανε το 1983 σε ηλικία 63 ετών. Της αξίζουν ο θαυμασμός και η αγάπη μας για τους αγώνες που έκανε για τον Ιωσήφ, ο οποίος σήμερα ζει και εργάζεται στο Λονδίνο. Για μένα ο θείος ο Καίσαρ υπήρξε πρότυπο ανδρείας και ήθους. Θυμάμαι ακόμα την ανδροπρεπή μορφή του και το παράστημά του με την στολή του Έλληνα αξιωματικού αλλά και την μειλίχια προς εμέ συμπεριφορά του, που μερικές φορές διανθιζόταν με σκηνές στρατιωτικής πειθαρχίας και εκπαίδευσης. Με αγαπούσε ιδιαίτερα καθώς ήμουν ο πρώτος ανιψιός του, το παιδί της μεγαλύτερης αγαπημένης αδελφής του, η οποία τον είχε αναλάβει υπό την προστασία της κατά τα παιδικά του χρόνια καθώς τους χώριζε διαφορά έντεκα χρόνων. Για μένα ο Καίσαρ ήτανε ο Τάκη-Πλούμας του Μιλτιάδη Μαλακάση:

«Στα παιδικά μου χρόνια, ο πιο μεγάλος

ξάδελφός μου μ’ έπαιρνε μαζί

στα πανηγύρια, που ήτανε παρ’ άλλος

πρώτος στην ομορφιά και στην ορμή…

Κι εγώ λίγο ξωπίσω του όλο θάμπος

στο γρήγορο αλογάκι μου κι εγώ

δυνόμουν να τον φτάνω κι ήμουν σάμπως

νάχα φτερά, κορμάκι αερινό!...

Ω το λεβέντη του Μεσολογγιού μας

Τον ήλιο της αυγούλας μου ζωής!

Και να μετρώ και νάναι ο Τάκη-Πλούμας

Τριάντα χρόνια μέσα στη γης»…

Παύλος Οικονόμου

(Ο κ. Παύλος Ν. Οικονόμου είναι ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών και γιος της Βιργινίας, μεγαλύτερης αδελφής του Καίσαρα Σέεμαν). Στις 20 Σεπτεμβρίου 2008, μια κρύα, βροχερή και υποβλητική ημέρα, καταδρομικά σωματεία της Θεσσαλονίκης οργάνωσαν σεμνή τελετή προς τιμήν των ηρωικών νεκρών των μονάδων καταδρομών στο Βίτσι τον Αύγουστο του 1949, στο Ηρώο Καταδρομών παρά την γέφυρα Σέεμαν του Αλιάκμονα, στη διακλάδωση προς Κρυσταλλοπηγή της οδού Καστοριάς –Φλώρινας. Εκεί ο Καστοριανός επιζών πολεμιστής της Α΄ ΜΚ Μιχάλης Λίτσκας μας υπέδειξε στο έδαφος το προγεφύρωμα που δημιούργησε η μοίρα, μετά την ολοκλήρωση του Βίτσι, δυτικώς του ποταμού επί των ερεισμάτων του όρους Γκόρμπες καθώς και τα ματωμένα υψώματα 1134 της Βάρμπας μπροστά μας και 1078 της Μαύρης Ράχης δεξιότερα (βόρεια), τα οποία απετέλεσαν τους αντικειμενικούς σκοπούς της Α΄ ΜΚ, αλλά και το υψούμενο σαν πύργος Μάλι Μάδι αριστερότερα (νότια), απ’ όπου εξετοξεύθη το καλώς παρατηρούμενο φονικό πυρ των όλμων, που τόσες απώλειες επέφερε στη μοίρα. Μας υπέδειξε επίσης την θέση που εβλήθη και εξέπνευσε ο ήρωας διοικητής της μοίρας ταγματάρχης Σέεμαν Καίσαρ. Σ’ αυτό το προσκύνημα ζωής μας συνόδευσε συγκινημένος ο ανιψιός του Σέεμαν και συντάκτης του αφιερώματος, το οποίο δημοσιεύουμε αντί μνημοσύνου για κάθε έναν καταδρομέα και στρατιώτη της επικής αυτής μάχης που επέτρεψε στην Ελλάδα να παραμείνει ακεραία και στους Έλληνες να συνεχίσουν να αναπνέουν ελεύθεροι εκτός σιδηρού παραπετάσματος, ώστε να έχουν την δυνατότητα σήμερα κάποιοι εξ ημών να αμφισβητούν την ιστορικότητα και την αξία αυτής της Νίκης και να μπορούν να επιλέγουν άλλες εκδηλώσεις για να παρίστανται, αντί αυτών των τελετών που βαφτίσανε …«εορτές μίσους»). Γ.Α.

ΕΤΟΣ 7ο - ΑΡ. ΦΥΛΛΟΥ 33 - ΙΟΥΛΙΟΣ-ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ-ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2008 - ΤΙΜΗ 0,60 - ΚΩΔ. 6091

Η κρήνη του Αγιάσματος (έτ. 1805/6) στην Ιερά Μονή Αγίου Νικολάου Κορομηλιάς (έτ. 1716).

Κείμενο Γιώργου Τ. Αλεξίου

Η παρουσιαζόμενη αγιασματική κρήνη,
έτους 1805/6.

Το ιστορικό Μοναστήρι του Αγίου Νικολάου Κορομηλιάς, κατά τους χρόνους της ακμής του (18^ος και 19^ος), διέθετε επαρκείς ποσότητες ύδατος για την ύδρευση του ανθρώπινου δυναμικού του (μοναχών, προσκυνητών, υπηρετικού προσωπικού) και του ζωικού κεφαλαίου του (πολυπληθή ποίμνια αιγοπροβάτων και αγέλες βοοειδών), καθώς και για την άρδευση των πολλών κήπων του, με τα οπωροφόρα δέντρα και τις εποχιακές καλλιέργειες. Το νερό αυτό μεταφερόταν στο μοναστηριακό συγκρότημα με πήλινους υδροσωλήνες (κιούγκια), από άγνωστή μας πηγή του υπερκείμενού του βουνού (;).

Μία μικρή ποσότητα απ’ το αναφερόμενο νερό κατέληγε σε δεξαμενή ανάλογης χωρητικότητας, που ήταν κτισμένη με οπτούς πλίνθους και ασβεστοκονίαμα, έξω απ’ τη νοτιοδυτική γωνία του Καθολικού (κεντρικού ναού) της Μονής και που σώζεται σήμερα μισοκατεστραμμένη. Η δεξαμενή αυτή παρείχε στο Μοναστήρι την απαραίτητη ποσότητα αγιασματικού ύδατος (Αγιάσματος), που έρεε από μία υπέροχη κρήνη με λιθανάγλυφα, την οποίαν είχαν κατασκευάσει μπροστά της οι μοναχοί κατά τον Χειμώνα των ετών 1805/1806. Η όλη δομή κι εμφάνιση της εν λόγω κρήνης παρουσιάζεται αμέσως παρακάτω:

Η εξεταζόμενη κρήνη είναι ένα υπέροχο έργο δεξιοτέχνη Καστοριανού (;) λιθοξόου των αρχών του 19^ου αιώνα. Έχει ύψος 1,3 μ., πλάτος 1,2 μ. και είναι κατασκευασμένη από ευκατέργαστον, υπόλευκο ασβεστόλιθο της περιοχής. Το αρχιτεκτονικό της σχέδιο είναι αρχαιοπρεπές, απλό και αρμονικό. Δομικά αποτελείται απ’ το κυρίως σώμα, που έχει σχήμα ορθογώνιου παραλληλόγραμμου σε κατακόρυφη θέση και που πλαισιώνεται από δύο προεξέχοντες πεσσούς ορθογώνιας διατομής και στέφεται από ημικυκλική αψίδα. Στο κέντρο της πρόσοψής της η εν λόγω κρήνη διαθέτει μια μικρή τετράγωνη κόγχη με ημικυκλική αψίδα στην κορυφή της, που κοσμείται (η αψίδα) με ανάγλυφη ταινία και περιβάλλεται από τρεις έκτυπους σχηματοποιημένους ρόδακες. Επάνω ακριβώς απ’ την κογχική αψίδα υπάρχει μία ορθογώνια πλάκα, όπου αναγράφονται δύο χρονολογίες, 1805 και 1806, ενώ κάτω απ’ την κόγχη βρίσκεται η οπή του σωλήνα, απ’ τον οποίον έτρεχε το Αγίασμα μέσα σε λεκάνη που δεν σώζεται σήμερα. Πιο κάτω, στη βάση της κρήνης προβάλλουν σκαλισμένοι αντίρροπα δύο φυτικοί κλάδοι, ανθοφόροι και φυλλοφόροι.

Η μνημειακή πύλη του μοναστηριού.

Οι δύο προαναφερόμενοι πλευρικοί πεσσοί της κρήνης έχουν σκαλισμένο μπροστά και καθ’ όλο το ύψος τους κιονόμορφο διακοσμητικό κοίλωμα με τριπλόσχημη κορυφή και με κατακόρυφα γραμμωτά πλαίσια. Οι ίδιοι πεσσοί διαθέτουν στην κεφαλή τους ισάριθμους πρόστυπους ρόδακες κι έχουν στο ανώτερο μέρος της εσωτερικής πλευράς τους αντίστοιχους γεισίποδες, επί των οποίων εδράζεται η προεξέχουσα αψίδα - επίστεψη της κρήνης, που κοσμείται στο μέτωπό της με ανάγλυφον φυλακτικό Σταυρό.

Το αναφερόμενο ανδρικό μοναστήρι, κατά τους χρόνους της ακμής του, χρησιμοποιούσε για την ύδρευση των μοναχών, των προσκυνητών και του υπηρετικού προσωπικού του, παράλληλα με το τρεχούμενο νερό των πηγών του βουνού, και το άφθονο ύδωρ ενός πηγαδιού. Το πηγάδι αυτό βρισκόταν 5 μ. περίπου, δυτικά του Καθολικού της Μονής, κι εμπεριείχε νερό κρύο, εύγευστο, εύπεπτο και υγιεινό. Οι μοναχοί ελάμβαναν (αντλούσαν) το νερό του πηγαδιού, κατά τις πρώτες δεκαετίες λειτουργίας της Μονής, με μαγκάνι και κουβά, αργότερα όμως χρησιμοποιούσαν γι’ αυτόν το σκοπό χειροκίνητη αντλία (τουλούμπα). Πριν μερικά χρόνια η κοινοτική αρχή κοντινού χωριού κατέστρεψε άνευ λόγου κι αιτίας το υπόψη φημισμένο πηγάδι κι έκτοτε μένει απ’ αυτό στο χώρο του Μοναστηριού, «ως ενθύμιον», μόνον η αντλία του.

Ο άγιος Νικόλαος, πάτρωνας
της ιεράς μονής (τέλη 18ου αι,),
η εφέστια εικόνα της.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

a)   Οι εδώ παρουσιαζόμενες φωτογραφίες ελήφθησαν την Κυριακή 7 Φεβρουαρίου 2016.

b)   Για το μοναστήρι του Αγίου Νικολάου Κορομηλιάς βλέπε στις παρακάτω διευθύνσεις του διαδίκτυου:

1)    http://fos-kastoria.blogspot.gr/2013/11/blog-post_8.html

2)    https://docs.google.com/viewer?a=v&pid=sites&srcid=ZGVmYXVsdGRvbWFpbnxhZGViMTk1MnxneDo3Y2Y4YjE5MmMzN2RmMTMx

 Η πλάκα με την χρονολογία κατασκευής
 της κρήνης υπεράνω λιθανάγλυφών της.

Άποψη της ιεράς μονής.

Το μνημείο των εθνομαρτύρων,
 Ηγουμένου Άνθιμου Γιοβανόπουλου
και Μοναχού Δαμιανού Τόσκου (+1905).

Ο ναός του Αγίου Νικολάου έτ. 1716,
 καθολικό της ιεράς μονής.

Η Μονή πίσω από φυλλώματα βελανιδιάς.

Το μνημείο των εθνομαρτύρων Μοναχών
 της ιεράς μονής έμπροσθεν των κελιών της.

Το δασάκι των άρκευθων, πλησίον του μοναστηριού.

Η πλάκα με τις χρονολογίες 1805 και 1806,
 στην πρόσοψη της κρήνης.

Καμπάνες και σήμαντρα της ιεράς μονής.

Ο ναός και τα κελιά του μοναστηριού.