Ταγματάρχης Λ.Ο.Κ. Καίσαρ Ι. Σέεμαν (1917-1949)

Ο ήρωας Ταγματάρχης των Λ.Ο.Κ.
Καίσαρ Σέεμαν.

Πρωθυπουργός την περίοδο του θανάτου του Καίσαρος ήταν ο Αλέξανδρος Διομήδης και υπουργός Στρατιωτικών ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος. Σκοτώθηκε το Σάββατο πρωί 13 Αυγούστου 1949, καθώς τελείωνε η νικηφόρα επιχείρηση στη Βάρμπα, μεταξύ Βίτσι και Πρεσπών κατά των κομμουνιστών ανταρτών. Ήταν διοικητής της Α΄ Μοίρας Καταδρομών. Η κηδεία του έγινε την Δευτέρα 15 Αυγούστου στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών. Ως πεσών εν πολέμω και λόγω βαθμού και αξιώματος εδικαιούτο επισήμου εξοδίου τελετής από τον Μητροπολιτικό Ναό των Αθηνών. Από την κυβέρνηση όμως και για την αποφυγή τυχόν ταραχών, η οικογένεια παρεκλήθη και συνήνεσε να γίνει στον χώρο του Α΄ Νεκροταφείου, με όλες τις τιμές.

Ο Καίσαρ γεννήθηκε την πρωτοχρονιά του 1917. Ήτανε το τελευταίο από τα πέντε παιδιά του Ιωσήφ και της Λουΐζας Σέεμαν. Ο πατέρας του υπήρξε απόγονος δεύτερης γενιάς Ελληνοβαυαρικής οικογενείας από την εποχή του Όθωνα. Η μόνη σχέση του Ιωσήφ με την Βαυαρία ήτανε το επώνυμο. Μητρική του γλώσσα υπήρξε η Ελληνική, καθώς στα χρόνια που μεσολάβησαν από το 1860, είχε αποκοπεί τελείως από κάθε ξενική επιρροή. Δεν μίλαγε ούτε καταλάβαινε την Γερμανική γλώσσα. Στο σχολείο ο Καίσαρ υπήρξε άριστος μαθητής με ιδιαίτερη κλίση στα μαθηματικά. Ο καθηγητής του στο Δημόσιο Γυμνάσιο Λεωνίδας Πετρογιαννόπουλος, μαθηματικός, Μικρασιατικής καταγωγής και μετέπειτα διευθυντής της Ευαγγελικής Σχολής στην Αθήνα, τον εκτιμούσε αφάνταστα για τις επιδόσεις του και το ήθος του. Όνειρο του Καίσαρα ήτανε να σπουδάσει μηχανικός στο Πολυτεχνείο. Οι καιροί όμως ήτανε δύσκολοι και η ανώτατη παιδεία την εποχή εκείνη απαιτούσε πολλά έξοδα, στα οποία η οικογένεια αδυνατούσε να αντεπεξέλθει. Πριν από τον Καίσαρα υπήρχαν δύο αδελφές και δύο αδελφοί. Η μόνη λύση γι’ αυτόν ήτανε η Σχολή των Ευελπίδων, στην οποία και εισήχθη σε ηλικία 17 ετών. Στις στρατιωτικές του σπουδές και την εκπαίδευση δόθηκε ολοκληρωτικά. Με ιδιαίτερη ικανοποίηση μας διηγείτο τις επιδόσεις του κατά τις εξόδους του τα Σαββατοκύριακα.

Το μνημείο των υπέρ πατρίδος πεσόντων
ΛΟΚατζήδων μας, στην αιματοβαμμένη γέφυρα
Βατοχωρίου Φλώρινας.

Αποφοίτησε το 1938, ονομασθείς ανθυπολοχαγός Πεζικού και τον Νοέμβριο τοποθετήθηκε σε μονάδα των βορείων συνόρων μας, όπου και υπηρέτησε καθ’ όλη την διάρκεια του πολέμου 1940-41, ως διοικητής μαχίμου τμήματος. Ήταν από τους πρώτους που διέφυγαν το 1942 κατά την γερμανική κατοχή στην Αίγυπτο. Στην Αλεξάνδρεια κατετάγη στον νεοϊδρυθέντα Ιερό Λόχο. Εκεί εκπαιδεύθηκε σε ειδικές καταδρομικές επιχειρήσεις και από Άγγλους εκπαιδευτές ως αλεξιπτωτιστής. Υπό την διοίκηση του Βρετανού ταξιάρχου Τέρνμπουλ έλαβε μέρος σε συνδυασμένες επιχειρήσεις για την απελευθέρωση των ελληνικών νήσων από τις δυνάμεις γερμανικής κατοχής. Ως κομάντος με άλλους επτά αξιωματικούς μια νύκτα του Σεπτεμβρίου 1944 σκαρφάλωσαν στα βράχια του Σαν Μιχάλη της γερμανοκρατούμενης Σύρου και αποτέλεσαν το προγεφύρωμα για την έλευση στην αρχή του επόμενου μήνα διμοιρίας του Ιερού Λόχου με ομάδα πολυβόλων υπό τον Άγγλο ταγματάρχη Κομπέρ. Ο Καίσαρ, όπως και οι άλλοι κομάντος ανακηρύχθηκαν επίτιμοι δημότες Ερμουπόλεως. Ο Συριανός Πάνος Ζαφειρόπουλος, ιδιοκτήτης του κτήματος «Αγία Παρασκευή», όπου εγκατεστάθησαν οι Έλληνες κομάντος μαζί με τον συμπολίτη του Αρ. Ανδρούτσο έγραφαν μετά τον θάνατό του στην τοπική εφημερίδα «Θάρρος»: «Η παρουσία του Καίσαρος Σέεμαν, του οποίου η αγνή μορφή θα μείνει στην ψυχή όσων συμπολιτών τον εγνώρισαν, διεφύλαξε την Σύρο από κάθε επιβουλή». Και παρακάτω γι’ αυτόν και τον συνάδελφο και αδελφικό του φίλο λοχαγό Ιωάννη Κοκοσούλη, που σκοτώθηκε από τον ίδιο όλμο, γράφουν: «Ποιος Συριανός θα λησμονήσει τους αητούς αυτούς, που μια νύκτα του Σεπτεμβρίου 1944 σκαρφάλωσαν με άλλους έξι συναδέλφους τους ως κομάντος σε μια ακτή της Σύρου, κάτω από τη μύτη των κατακτητών, για να μας φέρουν το άγγελμα της ελευθερίας, που τόσα χρόνια περιμέναμε». 

Ο  Καστοριανός δάσκαλος Γεώργιος Αλεξίου,
 στο Μνημείο των ΛΟΚ, γέφυρας Βατοχωρίου.

Ως αλεξιπτωτιστής ο Καίσαρ είχε πάρει μέρος στην απελευθέρωση άλλων οκτώ νήσων του Αιγαίου. Για τον λόγο αυτό τιμήθηκε ιδιαιτέρως, αφού το στρατόπεδο της Σχολής Αλεξιπτωτιστών στον Ασπρόπυργο φέρει το όνομά του. Μετά την απελευθέρωση από τους Γερμανούς ο Καίσαρ Σέεμαν έλαβε μέρος στον εθνοκτόνο πόλεμο κατά των κομμουνιστών ανταρτών ως υποδιοικητής αρχικά και διοικητής μετέπειτα στη Β΄ Μοίρα Καταδρομών. Μετέσχε σε πλήθος μαχών. Τραυματίσθηκε δύο φορές. Την πρώτη μόνο φορά αναγκάσθηκε να πάρει αναρρωτική άδεια δύο εβδομάδων. Ήτανε στις επιχειρήσεις Αιτωλοακαρνανίας, μεταξύ 26 Φεβρουαρίου και 4 Μαρτίου 1948, που συνέβη ο ένας τραυματισμός του. Είχε δεχθεί την περίθαλψη του ιατρού Νικολάου Μουτσοπούλου στη Ναύπακτο. Έγραψε ο ιατρός στην εφημερίδα «Εμπρός» την επαύριον του θανάτου του: «Οι κάτοικοι της Ναυπακτίας και Δωρίδος με αμέτρητη ευγνωμοσύνη και θαυμασμό για την μεγάλη συνδρομή, την προσωπική του και των παληκαριών του κατά τις κρίσιμες μάχες στο Μακρύβαλτο και Μακριά Ράχη και την κρίσιμη ενίσχυσή τους στην ηρωική αντίσταση του 6ου Τάγματος Χωροφυλακής εναντίον της πολυπληθούς δυνάμεως του αρχισυμμορίτου Παπούα, αισθάνονται ιερό και επιβεβλημένο το καθήκον να ενώσουν ισότιμα με τους οικείους του τον πόνο τους για την απώλεια του αγαπημένου ήρωά τους». Ο Καίσαρ Σέεμαν υπήρξε πραγματικά αγνός στην ψυχή. Πανέξυπνος και γενναίος αντιμετώπιζε με θάρρος και καρτερία κάθε δύσκολη αποστολή. Ουδέποτε φοβήθηκε τον θάνατο, αγαπούσε όμως τη ζωή. Όταν, παιδί εγώ, τον ρωτούσα πως αισθάνεται όταν έρχεται αντιμέτωπος με τους συμμορίτες στις εκ του συστάδην μάχες, μου έλεγε: «Δεν φαντάζεσαι πόσο αλλοτριώνεσαι στο πεδίο της μάχης. Φροντίζεις να πυροβολείς πρώτος, γιατί αν αργήσεις ο αδελφός σου θα σε φάει». Όταν σκοτώθηκε σε ηλικία 32 ετών ο Καίσαρ Σέεμαν έφερε τον βαθμό του ταγματάρχη, προαχθείς επ’ ανδραγαθία. Δύο μέρες πριν από τον θάνατό του στις 11 Αυγούστου 1949 είχε προταθεί για προαγωγή στον βαθμό του αντισυνταγματάρχη επ’ ανδραγαθία και πάλι. Μετά θάνατον του απενεμήθη ο βαθμός του Ταξιάρχου.Στην Μέση Ανατολή και στην πορεία του προς την Αλεξάνδρεια γνωρίστηκε με τον Γιάννη Κοκοσούλη, επίσης ανθυπολοχαγό, νεότερό του, από την περιοχή της Τρίπολης, έναν τίμιο, αγνό και ικανό αξιωματικό. Συνδέθηκαν με αδελφική φιλία στο άγνωστο και ξένο περιβάλλον του πολυπληθούς και ετερόκλητου στρατεύματος της Μέσης Ανατολής και συμπαραστέκονταν ο ένας στον άλλο σε κάθε αντιξοότητα. Μαζί τοποθετήθηκαν στη Β΄ Μοίρα Καταδρομών αρχικά-διοικητής και υποδιοικητής αντίστοιχα- και μαζί μετακινήθηκαν στην Α΄ Μοίρα Καταδρομών ύστερα από τον σοβαρότατο τραυματισμό του προηγούμενου διοικητή Δημήτρη Ζαφειροπούλου και του υποδιοικητή του. Μαζί παντρεύτηκαν,σε κάποια στιγμή διαλείμματος, στη Θεσσαλονίκη ο Καίσαρας με την Ελευθερία Κατσαμακίδου, στην Αθήνα ο Γιάννης με τη Μαρία Μωράκη. Μαζί πέρασαν και στο πάνθεον των ηρώων, την ίδια ώρα, στον ίδιο τόπο. Τον Αύγουστο του 1946 γεννήθηκε ο γιος του Καίσαρα, Ιωσήφ. Ήταν πολύ μικρός ο Ιωσήφ όταν σκοτώθηκε ο πατέρας του και αισθάνεται δυστυχής, που δεν τον θυμάται ζωντανό. Τον έχει γνωρίσει μονάχα από τις οικογενειακές και υπηρεσιακές του φωτογραφίες και από τις διηγήσεις της μητέρας του, η οποία τον ανέθρεψε με κάθε δυνατή επιμέλεια.

Η πύλη του στρατοπέδου Αλεξιπτωτιστών
στον Ασπρόπυργο.

Η Ελευθερία πέθανε το 1983 σε ηλικία 63 ετών. Της αξίζουν ο θαυμασμός και η αγάπη μας για τους αγώνες που έκανε για τον Ιωσήφ, ο οποίος σήμερα ζει και εργάζεται στο Λονδίνο. Για μένα ο θείος ο Καίσαρ υπήρξε πρότυπο ανδρείας και ήθους. Θυμάμαι ακόμα την ανδροπρεπή μορφή του και το παράστημά του με την στολή του Έλληνα αξιωματικού αλλά και την μειλίχια προς εμέ συμπεριφορά του, που μερικές φορές διανθιζόταν με σκηνές στρατιωτικής πειθαρχίας και εκπαίδευσης. Με αγαπούσε ιδιαίτερα καθώς ήμουν ο πρώτος ανιψιός του, το παιδί της μεγαλύτερης αγαπημένης αδελφής του, η οποία τον είχε αναλάβει υπό την προστασία της κατά τα παιδικά του χρόνια καθώς τους χώριζε διαφορά έντεκα χρόνων. Για μένα ο Καίσαρ ήτανε ο Τάκη-Πλούμας του Μιλτιάδη Μαλακάση:

«Στα παιδικά μου χρόνια, ο πιο μεγάλος

ξάδελφός μου μ’ έπαιρνε μαζί

στα πανηγύρια, που ήτανε παρ’ άλλος

πρώτος στην ομορφιά και στην ορμή…

Κι εγώ λίγο ξωπίσω του όλο θάμπος

στο γρήγορο αλογάκι μου κι εγώ

δυνόμουν να τον φτάνω κι ήμουν σάμπως

νάχα φτερά, κορμάκι αερινό!...

Ω το λεβέντη του Μεσολογγιού μας

Τον ήλιο της αυγούλας μου ζωής!

Και να μετρώ και νάναι ο Τάκη-Πλούμας

Τριάντα χρόνια μέσα στη γης»…

Παύλος Οικονόμου

(Ο κ. Παύλος Ν. Οικονόμου είναι ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών και γιος της Βιργινίας, μεγαλύτερης αδελφής του Καίσαρα Σέεμαν). Στις 20 Σεπτεμβρίου 2008, μια κρύα, βροχερή και υποβλητική ημέρα, καταδρομικά σωματεία της Θεσσαλονίκης οργάνωσαν σεμνή τελετή προς τιμήν των ηρωικών νεκρών των μονάδων καταδρομών στο Βίτσι τον Αύγουστο του 1949, στο Ηρώο Καταδρομών παρά την γέφυρα Σέεμαν του Αλιάκμονα, στη διακλάδωση προς Κρυσταλλοπηγή της οδού Καστοριάς –Φλώρινας. Εκεί ο Καστοριανός επιζών πολεμιστής της Α΄ ΜΚ Μιχάλης Λίτσκας μας υπέδειξε στο έδαφος το προγεφύρωμα που δημιούργησε η μοίρα, μετά την ολοκλήρωση του Βίτσι, δυτικώς του ποταμού επί των ερεισμάτων του όρους Γκόρμπες καθώς και τα ματωμένα υψώματα 1134 της Βάρμπας μπροστά μας και 1078 της Μαύρης Ράχης δεξιότερα (βόρεια), τα οποία απετέλεσαν τους αντικειμενικούς σκοπούς της Α΄ ΜΚ, αλλά και το υψούμενο σαν πύργος Μάλι Μάδι αριστερότερα (νότια), απ’ όπου εξετοξεύθη το καλώς παρατηρούμενο φονικό πυρ των όλμων, που τόσες απώλειες επέφερε στη μοίρα. Μας υπέδειξε επίσης την θέση που εβλήθη και εξέπνευσε ο ήρωας διοικητής της μοίρας ταγματάρχης Σέεμαν Καίσαρ. Σ’ αυτό το προσκύνημα ζωής μας συνόδευσε συγκινημένος ο ανιψιός του Σέεμαν και συντάκτης του αφιερώματος, το οποίο δημοσιεύουμε αντί μνημοσύνου για κάθε έναν καταδρομέα και στρατιώτη της επικής αυτής μάχης που επέτρεψε στην Ελλάδα να παραμείνει ακεραία και στους Έλληνες να συνεχίσουν να αναπνέουν ελεύθεροι εκτός σιδηρού παραπετάσματος, ώστε να έχουν την δυνατότητα σήμερα κάποιοι εξ ημών να αμφισβητούν την ιστορικότητα και την αξία αυτής της Νίκης και να μπορούν να επιλέγουν άλλες εκδηλώσεις για να παρίστανται, αντί αυτών των τελετών που βαφτίσανε …«εορτές μίσους»). Γ.Α.

ΕΤΟΣ 7ο - ΑΡ. ΦΥΛΛΟΥ 33 - ΙΟΥΛΙΟΣ-ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ-ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2008 - ΤΙΜΗ 0,60 - ΚΩΔ. 6091