Η απονομή εκκλησιαστικών παρασήμων και τιμητικών μεταλλίων εκ μέρους Κληρικών τής Εκκλησίας μας σε διακριθέντα μέλη της. Ύψιστο παράσημο για όλους τους Ορθόδοξους Χριστιανούς αποτελεί η άξια συμμετοχή τους στη Θεία Μετάληψη !

 

    Η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι ένας κοινωνικός θεσμός που μετέχει ενεργώς και πρωταγωνιστικώς στην πολιτιστική ζωή της πατρίδας μας και ως εκ τούτου απαιτείται ενίοτε να βραβεύει και να απονέμει τιμητικά παράσημα, μετάλλια και πολύτιμους σταυρούς σε ορισμένα διακριθέντα μέλη της.

    Η αναφερόμενη απονομή εκκλησιαστικών παρασήμων, τιμητικών σταυρών και μεταλλίων σε λαϊκούς χριστιανούς είναι σοβαρή υπόθεση και υπεύθυνη πράξη και γι' αυτό γίνεται - ή πρέπει να γίνεται -, με μεγάλη προσοχή και περίσκεψη εκ μέρους των ταγών της εκκλησίας μας. Κατά κανόνα, πραγματώνεται “λίγες φορές σε λίγους χριστιανούς και όχι πολλές φορές σε πολλούς”, καθότι η απονομή πληθώρας τιμητικών μεταλλίων και παρασήμων μειώνει την ουσιαστική αξία τους, υποβαθμίζει σχετικώς την όλη διαδικασία, και πλήττει το υψηλό κύρος τού θεσμού τής αγίας Εκκλησίας μας, εκ μέρους της οποίας απονέμονται αυτά. Η όποια βράβευση των λαϊκών μπορεί κάλλιστα να γίνει με την προσφορά ενός χρήσιμου βιβλίου ή κάποιου άλλου συμβολικού δώρου.

    

    Εξ όσων γνωρίζει ο γράφων Γιώργος Τ. Αλεξίου, για να γίνουν βραβεύσεις με εκκλησιαστικά μετάλλια κ.λ.π. Απαιτείται να υπάρχουν ορισμένες προϋποθέσεις, όπως αυτές που καταγράφονται ακολούθως.

1. Βραβεύονται μόνον οι άνθρωποι που διακρίθηκαν σε κάποιον τομέα τής ζωής και που είναι οπωσδήποτε ευσεβείς Χριστιανοί, διότι εάν δεν είναι προκαλείται και θίγεται το θρησκευτικό συναίσθημα των πιστών.

2. Δεν βραβεύονται επιφανείς πολίτες απλώς και μόνο επειδή κατέχουν κάποιο πολιτειακό αξίωμα, ή επειδή είναι εύποροι, ή επειδή εξυπηρέτησαν κάποτε κάποιον.

3. Δεν βραβεύονται ισχυροί αξιωματούχοι, με την προοπτική και προσδοκία εκμαίευσης εκ μέρους τους κάποιας σημαντικής ανταπόδωσης, ή απλώς για κολακεία προς αυτούς και με τη λανθασμένη άποψη, ότι μαζί με τον βραβευόμενο τιμάται και ο βραβεύων.

4. Δεν βραβεύονται οι πολιτικοί που επιζητούν τη βράβευσή τους από την Εκκλησία για να προβληθούν αναλόγως στους ψηφοφόρους τους.

5. Δεν βραβεύονται άτομα απλώς και μόνο για να βραβευτούν, χωρίς δηλαδή να υπάρχει ένας σημαντικός λόγος βράβευσής τους.

    

    Οι ανώτεροι κληρικοί που λαμβάνουν την απόφαση να πραγματοποιήσουν κάποια βράβευση πολιτών με εκκλησιαστικά μετάλλια είναι υπεύθυνοι για την ορθή ή μη ορθή επιλογή των εν λόγω πολιτών, καθώς και για τον καθορισμό των σημαντικών λόγων για τους οποίους πρόκειται να γίνει αυτή η βράβευση. Παραλλήλως, οι πολίτες που αποδέχονται τα υπόψη βραβεία έχουν ορισμένες υποχρεώσεις απέναντι στην Εκκλησία και στον ανώτερο κληρικό που τους βράβευσε, ως ήτοι:

1. Ο βίος τους μετά τη βράβευσή τους πρέπει να είναι, κατά το δυνατόν, ηθικώς αψεγάδιαστος και χριστιανικός.

2. Να μην εμφανίζονται δημοσίως κι επιδεικτικώς με τα εκκλησιαστικά μετάλλια στο στήθος τους, διότι θυμίζουν στους ταπεινούς πιστούς τον κατακριτέο φαρισαίο τής γνωστής παραβολής “Τελώνου και Φαρισαίου”, τους σκανδαλίζουν σχετικώς και σχολιάζονται αναλόγως.

3. Εάν τύχει στο μέλλον και υποπέσουν σε κάποιο βαρύ παράπτωμα, να μην χρησιμοποιήσουν στο δικαστήριο το εκκλησιαστικό μετάλλιο ως απόδειξη τού πρότερου έντιμου βίου τους και να μην καλέσουν τον Κληρικό που τους βράβευσε ως μάρτυρα υπεράσπισής τους, στον οποίον πιθανόν και να είναι εντελώς άγνωστοι (περίπτωση σκανδάλου Βαβύλη).

4. Να μη ζητήσουν να τελεστεί μετά το θάνατό τους η κηδεία τους πολιτική και να μη ορίσουν να γίνει η αντιχριστιανική αποτέφρωση του σώματός τους.

Γιώργος Τ. Αλεξίου.