Το βιβλίο τού κ. Ζήση Παναγιώτου με τον τίτλο “Τα παιδιά της θυελλώδους δεκαετίας 1940 – 1950”. (Βιβλιοπαρουσίαση).

 

Προσφάτως, κατά τον μήνα Ιούνιο, εκδόθηκε στη Θεσσαλονίκη ένα καλαίσθητο, καλογραμμένο και πολύ ενδιαφέρον βιβλίο 160 σελίδων, που φέρει τον εύγλωττο τίτλο “Τα παιδιά της θυελλώδους δεκαετίας 1940 – 1950”, και (φέρει) τον διευκρινιστικό υπότιτλο “μία προσωπική, εδιαλείπτως αγωνιστική πορεία, υπό το πνεύμα του Ελληνισμού και του Χριστιανισμού”. Συγγραφέας του είναι ο κ. Ζήσης Δ. Παναγιώτου, που γεννήθηκε το έτος 1938 στον Γέρμα Καστοριάς και είναι Δόκτορας Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Χαϊδελβέργης και τέως Διευθυντής της Παιδαγωγικής Ακαδημίας Θεσσαλονίκης.

Το παρουσιαζόμενο βιβλίο τού κ. Ζήση Παναγιώτου είναι ένα αυτοβιογραφικό πόνημα, που περιλαμβάνει και την εξιστόρηση αρκετών ιστορικών γεγονότων, τα οποία είναι ιδιαιτέρως ενδιαφέροντα για τους ιστορικούς επιστήμονες και γενικότερα για όλους τους φιλομαθείς Έλληνες. Περιλαμβάνει επίσης και την καταγραφή πολλών στοιχείων, γεγονότων και περιστατικών της λαμπρής επαγγελματικής σταδιοδρομίας τού συγγραφέα του, αρκετά εκ των οποίων όμως ήταν - είναι για τον ίδιο οδυνηρά, καταδεικνύουν δε την αναξιοκρατία που επικρατούσε και που δυστυχώς επικρατεί ακόμη μερικώς στο χώρο της ανώτατης ελληνικής εκπαίδευσης.

Ακολούθως, παρατίθεται ενδεικτικώς το σύντομο, αλλά και μεστό κείμενο τής Εισαγωγής του εξεταζόμενου βιβλίου:

“Εισαγωγή.

Η ζωή μου, στο μέτρο του ανθρωπίνως δυνατού, είναι έντονα επηρεασμένη από δύο οντότητες: η μία αφορά στη δύναμη της προσευχής, που εκφράζεται με ανυπέρβλητο τρόπο από τον εικονιζόμενο Χριστό στον κήπο της Γεθσημανής και η άλλη είναι αυτή, που ενσαρκώνει το νόημα και το πνεύμα του Σταυρού. Ο προσευχόμενος Ιησούς και ο Σταυρός καθόρισαν την πορεία της ζωής μου, η οποία υπήρξε εξαιρετικά περιπετειώδης, λόγω των καταστροφικών και θλιβερών γεγονότων από την αρχή του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και μετά, απίστευτα δύσκολη αλλά και πολύ γοητευτική. Πιστός στο ζωοποιό πνεύμα του Χριστιανισμού, το απαλλαγμένο από τις ανούσιες τυπικές ακρότητες, που το μειώνουν, επέλεξα αυτό ως απαραίτητη προϋπόθεση για τη σφυρηλάτηση της ψυχής μου, η οποία με βοήθησε να συμπεριφερθώ αρκετά αποτελεσματικά σε πολύ δύσκολες καταστάσεις.

Βέβαια, για τους πολλούς ανθρώπους η ουσιώδης διαφορά μεταξύ της πίστης και της απιστίας είναι δυσδιάκριτη. Η αναγνώριση των χαρακτηριστικών της βαθιάς πίστης στην Αρχή της Δημιουργίας προϋποθέτει επαρκή μόρφωση. Ένας Βρετανός φιλόσοφος γράφει: "Γεννηθήκαμε μέσα στο θαύμα, ζούμε περικυκλωμένοι από το θαύμα, η ύπαρξη μας είναι ένα μεγάλο πολύπλοκο θαύμα και στο μόνο που δεν πιστεύουμε είναι το θαύμα". Όλα αυτά είναι σοφά και κατανοητά ως σκέψεις ενός πνευματικού ανθρώπου. Είναι όμως δυνατόν, ένας άνθρωπος με αυτήν την αίσθηση για το "θαύμα", να μη είναι πιστός;

Γνωρίζω καλά ότι η περιγραφή των σταθμών της ζωής μου δεν θα είναι για μένα ούτε εύκολη ούτε ευχάριστη ενασχόληση. Όμως αποφάσισα να ασχοληθώ με το παρελθόν, γιατί με προκαλεί η σημασία του για το παρόν και το μέλλον της ελληνικής κοινωνίας. Ακράδαντα πιστεύω ότι η διαπαιδαγώγηση της νεολαίας μας χωρίς τα ζωντανά στοιχεία του μεγαλόπνοου Έθνους μας γρήγορα θα αποδειχθεί επικίνδυνα ελλιπής.”

Κλείνοντας την σύντομη παρουσίαση του θεματικού βιβλίου αναφέρουμε ανακεφαλαιωτικώς, ότι πρόκειται για ένα αξιόλογο συγγραφικό έργο, που διαβάζεται απνευστί και που εμπλουτίζει τη σχετική βιβλιογραφία.

Γιώργος Τ. Αλεξίου.

Σημείωση. Για τον συγγραφέα τού εξεταζόμενου βιβλίου, βλέπε περισσότερα στην ηλεκτρονική διεύθυνση:

http://germaskastorias.blogspot.com/2013/02/blog-post.html

l