1) Επιστολή ρμθ΄. Τριβωνιανώ Επισκόπω. (Αρχαίο κείμενο).
«΄Οτι επικίνδυνον η επισκοπή, και ου μόνον ο ταύτη επιπηδών επίσκοπος, αλλά και οι ψηφιζόμενοι ανάξιον, απαραιτήτοις εισίν επιτιμίοις υπεύθυνοι. Επίσκοπος εξ αυτού του ονόματος την οικείαν οφείλει οικονομίαν επίστασθαι. Επισκοπείν αυτόν χρή τας εφόδους των θηρών των αοράτων και των αφανών, τάς της Εκκλησίας ραθυμίας, τας των μοναχών ολιγωρίας, τας των αδίκων επηρείας, τας των χηρών δυσπραγίας, τας των ορφανών απορίας, τάς του θυσιαστηρίου υπονοίας, τας των διακονούντων καχεξίας, τας των νέων κακοπραγίας, τας των παλαιών κακοβουλίας, και όλον είναι οφθαλμόν πάντα ορώντα, και μηδέν παρορώντα, ών εί τι αμεληθείη, ουκ αυτος μόνος παιδεύεται, αλλά και πάσα πολλάκις συν εκείνη η Εκκλησία. Ο μεν εφ ' οίς τοιούτος ών Θεώ ιερατεύειν ήνέσχετο, και πράγμα τοσούτο ή άκων εδέξατο, ή μανείς εξωνήσατο οι δε, ότι τοιούτω ιερωσύνην αναξίως επέδωκαν».
Ελεύθερη νοηματική απόδοση τής επιστολής ρμθ΄.
Προς τον Επίσκοπο Ευσέβιο.
Το αξίωμα του επισκόπου έχει πολλούς και μεγάλους κινδύνους, όταν δε το λάβει κάποιος ανάξιος, δεν είναι μόνον αυτός ένοχος και υπεύθυνος τιμωρίας, αλλά οπωσδήποτε είναι (ένοχοι και υπεύθυνοι τιμωρίας) και όσοι τον ψήφισαν για να το καταλάβει. Ο Επίσκοπος, όπως δηλώνει και η ονομασία του οφείλει να επιβλέπει και να κυβερνά καλώς το λογικό ποίμνιό του. Πρέπει να αντιλαμβάνεται εγκαίρως και να αποκρούει τις επιθέσεις των αοράτων και αφανών δαιμόνων, τη ραθυμία των ανθρώπων της Εκκλησίας, τις ολιγωρίες των μοναχών, τις άθλιες πράξεις των αδίκων ανθρώπων, να αντιλαμβάνεται τις δυσκολίες που έχουν οι χήρες γυναίκες, τη φτώχια των ορφανών παιδιών, τις υπόνοιες του ιερατείου. Να αντιλαμβάνεται επίσης τις ποικίλες αδυναμίες όσων υπηρετούν στους ναούς, τις ανάρμοστες πράξεις των νεαρών, τις διαβολές των γερόντων, και γενικώς ολόκληρος πρέπει να είναι σαν ένας μεγάλος οφθαλμός, που όλα τα παρατηρεί και τίποτα δεν παραβλέπει. Εάν παραβλέψει κάποιο απ' τα προαναφερόμενα καθήκοντά του, δεν παιδεύεται μόνον αυτός, αλλά μαζί του παιδεύεται πολλές φορές και ολόκληρη η Εκκλησία. Αυτός μεν (παιδεύεται και ταλαιπωρείται) επειδή, ενώ εκλέχτηκε για να υπηρετεί ως αρχιερέας τον Θεό, ανέχτηκε όλα τα προαναφερόμενα ή τα αποδέχτηκε αθέλητα, ή χάνοντας τα μυαλά του τα εγκατέλειψε, εκείνοι δε, επειδή τον εξέλεξαν κι έδωσαν σ' αυτόν τον ανάξιο την αρχιερωσύνη.
2) Επιστολή ρνα΄. Ευσεβίω Επισκόπω. (Αρχαίο κείμενο).
« Ότι μεγάλης δείται ψυχής η επισκοπή, και μυρίων γέμει το πράγμα κινδύνων. “ Ο του Θεού ιερεύς, επειδή εγγίζει Θεώ, κατά τα πολυόμματα ζώα όλος είναι οφθαλμός οφείλει, κατ ' εκείνα μηδεν αγνοών, αλλά πάντα ορών ...»
Ελεύθερη νοηματική απόδοση τής επιστολής ρνα΄.
Προς τον Επίσκοπο Ευσέβιο.
Το επισκοπικό λειτούργημα απαιτεί άνθρωπο με μεγάλη ψυχή, καθότι κρύβει χιλιάδες κινδύνους. Ο ιερέας του Θεού, επειδή εγγίζει τον Θεόν, οφείλει να να είναι ολόκληρος ένας μεγάλος οφθαλμός, όπως ακριβώς είναι τα πολυόμματα Σεραφείμ και πρέπει, όπως εκείνα, όλα να τα βλέπει και τίποτα να μην παραβλέπει...
Βιογραφία οσίου Ισιδώρου Πηλουσιώτου.
Ο όσιος Ισίδωρος ο Πηλουσιώτης (περ. 360 – 440 μ.Χ.) ήταν μοναχός και σημαντικός εκκλησιαστικός πατέρας από την Αίγυπτο. Ονομάζεται Πηλουσιώτης επειδή πιθανώς ασκήτευσε και ήταν ηγούμενος μονής που βρισκόταν κοντά στο αρχαίο Πηλούσιο (το σημερινό Πορτ Σάιντ). Ασχολήθηκε με τη μελέτη των Γραφών και την υπεράσπιση της Ορθοδοξίας.
Γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου στο β' μισό του τέταρτου αιώνα και υπήρξε άνθρωπος ευρείας μόρφωσης, καθώς πέρα από τη θεολογική κατάρτιση που διέθετε, ήταν γνώστης της αρχαίας ελληνικής γραμματείας, ενώ είχε διδαχτεί μεταξύ άλλων μαθηματικά, φιλοσοφία, ιατρική και αστρονομία. Συγγενείς του φέρονται να ήταν οι επίσκοποι Αλεξανδρείας Θεόφιλος και Κύριλλος. Αρχικά εργάστηκε ως δάσκαλος ρητορικής και παιδαγωγός στη γενέτειρά του. Αργότερα εγκατέλειψε την Αλεξάνδρεια και αποσύρθηκε στην περιοχή του Πηλουσίου, στο δέλτα του ποταμού Νείλου όπου ασκήτεψε για το υπόλοιπο της ζωής του. Εμφανίστηκε στο θεολογικό προσκήνιο το 390 και διακρίθηκε για το ήθος και τη σοφία του, στοιχεία που τον έκαναν σεβαστό σε ολόκληρο τον χριστιανικό κόσμο της εποχής του και του έδωσαν την άνεση να στέλνει επιστολές θρησκευτικού και συμβουλευτικού περιεχομένου ακόμα και σε ηγεμόνες, όπως π.χ. ο αυτοκράτορας Θεοδόσιος Β΄. Παράλληλα υπήρξε θαυμαστής τού έργου τού Ιωάννου Χρυσιοστόμου. Μάλιστα, γύρω στο 416 κατάφερε να πείσει τον αρχικά αρνητικό Κύριλλο Αλεξανδρείας να γράψει τον Χρυσόστομο στα Δίπτυχα της εκκλησίας τής Αλεξάνδρειας, πράξη ενταγμένη στο πλαίσιο της αποκατάστασης του ονόματος τού εκλιπόντα από το 407 ιεράρχη.
Ο όσιος Ισίδωρος έγραψε χιλιάδες επιστολές, στις οποίες διατύπωνε τις απόψεις του σε διάφορα ζητήματα πρακτικής, αλλά και θεωρητικής φύσεως. Από αυτές έχουν διασωθεί πάνω από 2.000. Κατά το Λεξικό της Σούδας, ο Ισίδωρος ο Πηλουσιώτης συνέγραψε τρεις χιλιάδες επιστολές, που είναι αφιερωμένες στην ερμηνεία της Αγίας Γραφής, ενώ σύμφωνα με τον Νικηφόρο Κάλλιστο οι επιστολές του φθάνουν τις δέκα χιλιάδες. Σε αντίθεση με τους υπόλοιπους ασκητικούς συγγραφείς, ο Ισίδωρος δεν απασχολήθηκε με τη μυστική θεωρία, αλλά με ηθικά ζητήματα. Χαρακτηριστική είναι άλλωστε η επανάληψη σε αρκετές επιστολές του, τού ρητού "αρετής ουδέν ίσον".
(Το κείμενο ελήφθη από την Βικιπαίδεια)
Σημειώσεις.
1) Χαρακτηριστικό απόφθεγμα οσίου Ισιδώρου:
- «Το μεν της ειρήνης όνομα πανταχού, το δε πράγμα ουδαμού.»
) Η Εκκλησία μας εορτάζει τη μνήμη του οσίου Ισιδώρου στις 4 Φεβρουαρίου.
) Βλέπε παρουσίαση κειμένου οσίου Ισιδώρου του Πηλουσιώτου:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου