Αρχαιοελληνικός μύθος: Ο Ροίκος, η Αμαδρυάδα νύμφη και η μέλισσα.

 

    Στην αρχαία Ελλάδα ζούσε ένας ευσταλής, όμορφος και συναισθηματικώς ευαίσθητος νεαρός που λεγόταν Ροίκος. Ο νεαρός αυτός αγαπούσε πολύ τη φύση και γι' αυτό τριγυρνούσε συχνά με τους υπηρέτες του στις εξοχές, στα δάση, στα λιβάδια και στις ρεματιές τής πατρίδας του, παρατηρούσε τα δέντρα, τα πουλιά και τα αγριολούλουδα, και θαύμαζε την ομορφιά τους.

    Κάποια ημέρα που ο Ροίκος βάδιζε μέσα σε ένα πυκνό δάσος είδε μια όμορφη βελανιδιά που ήταν ριζωμένη στην άκρη μιας ρεματιάς και κινδυνεύει να ξεριζωθεί και να καταπέσει. Αμέσως ο φυσιολάτρης Ροίκος πρόσταξε τους υπηρέτες του να υποστηρίξουν το δέντρο για να μη πέσει στην παρακείμενη χαράδρα, και αυτό έκαναν.

    Το γεγονός αυτό το αντιλήφθηκε φυσικά η Αμαδρυάδα νύμφη που κατοικούσε μέσα στον κορμό τής βελανιδιάς και που η ζωή της ταυτιζόταν με τη ζωή τού δέντρου, χάρηκε για τη σωτηρία τους, εμφανίστηκε στον Ροίκο, και για να τον ευχαριστήσει τού πρότεινε να ζητήσει απ' αυτήν όποια χάρη ήθελε. Και ο Ροίκος ζήτησε απ' την Αμαδρυάδα να γίνει σύζυγός του !

Αυτό είναι δύσκολο κι επικίνδυνο, του είπε η Αμαδρυάδα νύμφη, αφού όμως σου το υποσχέθηκα θα γίνει, αλλά με μία προϋπόθεση. Να είμαι η μοναδική γυναίκα σύντροφός σου.

    Εντάξει είπε ο Ροίκος.

    Έγιναν λοιπόν ο Ροίκος και η Αμαδρυάδα ζευγάρι και όρισαν ως σύνδεσμο και αγγελιαφόρο μεταξύ τους μία μέλισσα.

Πέρασε ο καιρός, ο Ροίκος γνώρισε μια άλλη γυναίκα και αθέτησε την υπόσχεσή του. Το πληροφορήθηκε αυτό η Αμαδρυάδα νύμφη και έστειλε τη μέλισσα να τον βρεί και να τον συνετίσει. Πράγματι, η μέλισσα πήγε και τον βρήκε την ώρα που έπαιζε πεσσούς με έναν φίλο του. Ο Ροίκος όταν είδε τη μέλισσα να πετάει επάνω απ' το κεφάλι του εκνευρίστηκε και την έβρισε άσχημα και τότε η Αμαδρυάδα νύμφη θύμωσε πολύ, και πρόσταξε τη μέλισσα να τον χτυπήσει με το κεντρί της στα μάτια του για να τον τυφλώσει. Και τον τύφλωσε.

Απόδοση από τον Γ.Τ.Α.

    Σημείωση. Αμαδρυάδες νύμφαι λέγονται διά το άμα ταις δρυσί γεννάσθαι, ή επειδή δοκούσιν άμα ταις δρυσί φθείρεσθαι.

    Το αρχαίο κείμενο μίας παραλλαγής τού μύθου.

Χάρων γαρ ο Λαμψακηνός ιστορεί, “ως Ροίκος, δρυν θεασάμενος ήδη μέλλουσαν επί γην καταφέρεσθαι, προσέταξε τοις παίσι ταύτην υποστηρίξαι, η δε μέλλουσα συμφθείρεσθαι

τη δρυί νύμφη, επιστάσα τω Ροίκω, χάριν μεν ειδέναι έφασκεν υπέρ της σωτηρίας, επέτρεπε δε αιτήσασθαι ό,τι βούλοιτο. Ως δε εκείνος ηξίου συγγενέσθαι αυτή, επιζήμιον μεν έλεγε είναι τούτο, φυλάττεσθαι δε όμως ετέρας γυναικός ομιλίαν. Έσχον δε μεταξύ αυτών άγγελον μέλισσαν. Καί ποτε πεσσεύοντος αυτού περιΐπταται η μέλισσα. Πικρότερον δέ τι αποφθεγξάμενος, εις οργήν έτρεψε την νύμφην, ώστε πηρωθείναι”.

{Th. G. Etymologikon Magnum Lexikon, τόμ. 1, σελ.. 75.}

Βλέπε σχετικώς: https://kepegerma.blogspot.com/2014/10/blog-post.html