Φως της Καστοριάς: “Ο ράμνος”, το θεωρούμενο απ΄ τους Βυζαντινούς προγόνους μας “φυτό της αγνείας” !

Κλαδίσκος και καρποί ράμνου - άγνου.
Η φωτογραφία ελήφθη απ' το διαδίκτυο.

“Ράμνος: Παρά το στερέμνιον και καρτερόν προς τας ηδονάς”.

Ο “ράμνος” είναι ένας αειθαλής και ακανθώδης θάμνος, που ονομάζεται και “άγνος”, επειδή, σύμφωνα με τις λαϊκές δοξασίες των Βυζαντινών προγόνων μας, η κατανάλωση των καρπών του καταστέλλει τις γενετήσιες ορμές των ανθρώπων κι εξαλείφει τις ανάλογες ηδονές. Εκ του λόγου τούτου, συμβούλευαν και συνιστούσαν στους κληρικούς, ασκητές, και μοναχούς, καθώς και στους ευσεβείς λαϊκούς τής εποχής τους, να τρώνε τους μικρούς σφαιρικούς καρπούς του ράμνου, για να αποκτήσουν και διατηρήσουν την επιδιωκόμενη σωματική και ψυχική τους αγνεία και υγεία. Πίστευαν μάλιστα, ότι το πρώτο φυτό τού ράμνου το είχε φυτέψει ο αρχιπάρθενος Χριστός, για να το έχουν και χρησιμοποιούν ως “άκος ψυχής τε και σώματος” “οι την αγνείαν ασπαζόμενοι”.

Η 1η σελίδα απ' το Μέγα
Ετυμολογικό Λεξικό.

Όλα τα παραπάνω είναι καταγραμμένα στο σημαντικό “Μέγα Ετυμολογικό Λεξικό”(Etymologikon Magnum Lexicon), που συντάχτηκε κάπου στο Βυζάντιο τον 11ο αιώνα, βάσει ανάλογων Λεξικών της Ελληνιστικής εποχής, και που εκδόθηκε στη Βενετία το έτος 1499.

Η εν λόγω καταγραφή του έχει ως εξής:

«Ράμνος: Ό και άγνον φασί διά το συγγενές. Παρά το στερέμνιον και καρτερόν προς τας ηδονάς. Όθεν και τον Ηλίαν εκ προσώπου της Ιεζάβελ φεύγοντα υπό ράμνον ελθείν, ότι των φευγόντων τον οίστρον και την γυναικός ηδονήν καταγώγιόν εστί το της αγνείας ξύλον, από του αρχιπαρθένου Χριστού πεφυτευμένον τοις την αγνείαν ασπαζομένοις» (ΕΜ, τόμ 5ος, σελ. 701).

Έχοντας αυτά υπόψη οι αναφερόμενοι ιερωμένοι, αναχωρητές και λαϊκοί φύτευαν στις αυλές των κελιών, των μοναστηριών και των οικιών τους φυτά ράμνου κι έδρεπαν και γεύονταν τους καρπούς του όταν το θεωρούσαν σκόπιμο.

Βλέπε:

1) Για το φυτό ράμνο και τις θεραπευτικές ιδιότητες των καρπών του: http://www.haniotika-nea.gr/ramnos-o-kathartikos/