"Εις την καρδίαν του χειμώνος". κείμενο Γαλάτειας Καζαντζάκη.

     

     Τώρα πλέον ευρισκόμεθα εις την καρδίαν του χειμώνος, η χιών πίπτει ήσυχα και μαλακά ως βαμβάκι και στρώνει την γην, τα δένδρα είναι κατάλευκα και ακίνητα. Κάποτε μόνον ένας σπουργίτης πετά επάνω εις τους χιονισμένους κλάδους, σταματά ολίγον, δεν ευρίσκει κανέν πράσινον φύλλον και φεύγει πάλιν ευθύς, καταβαίνει εις την γην, σκύβει το κεφαλάκι του, κυττάζει δεξιά, αριστερά, μήπως εύρη κανένα σπόρον να τσιμπήση, αλλά του κάκου!

    Τσίου ! Τσίου ! φωνάζει απηλπισμένος, τινάζει τα πτερά του, τα οποία έχουν ασπρίσει και αυτά από την χιόνα, και πετάει εις την θερμήν φωλεάν του κάτω από την στέγην. Εκεί στέκεται, κυττάζει πέρα το χιονισμένον βουνό, τα γυμνά και χιονισμένα δένδρα και εκβάλλει μερικούς θρηνώδεις κελαδισμούς…