Οι δύο μεγάλες εορτές, του Προφήτου Ηλιού (+ 20 Ιουλίου ) και τής Μεταμορφώσεως τού Σωτήρος Χριστού (+ 6 Αυγούστου), και η μεταξύ τους θεματική σύνδεση.

 

Η αγία μας Εκκλησία όρισε να εορτάζεται κατά την 20η Ιουλίου η πυρφόρος ανάβασις στους Ουρανούς του Προφήτου Ηλιού. Όρισε επίσης να εορτάζεται 17 ημέρες αργότερα, την 6η Αυγούστου, η Μεταμόρφωσις του Σωτήρος Χριστού στο Όρος Θαβώρ. Αυτές οι δύο μεγάλες θρησκευτικές εορτές συνδέονται θεματικώς μεταξύ τους με τη βασική κι ενεργή παρουσία σ’ αμφότερες του Προφήτου Ηλία. Στη μεν πρώτη εορτή, της 20^ης Ιουλίου, τιμάται ο αναφερόμενος μεγάλος Προφήτης, όστις είδε στο όρος Χωρήβ τον Χριστό - Θεό ως «εν Αὔρα πραεῖα καὶ λεπτοτάτη», ενώ στην ακόλουθή της δεύτερη εορτή, τής 6^ης Αυγούστου τονίζεται και τιμάται η παρουσία του ίδιου Προφήτη στη Μεταμόρφωση του Κυρίου, κατά την οποία συνάντησε «εν τω Θαβὼρ σεσαρκωμένον Κύριον, τον παντοκράτορα».

Η θεματική συσχέτιση των εν λόγω δύο μεγάλων εορτών της πίστεώς μας παρουσιάζεται και με αρκετά ανάλογα τροπάρια των αντίστοιχών τους ιερών Ακολουθιών. Δύο απ’ τα εν λόγω τροπάρια του Όρθρου τής εορτής του Προφήτου Ηλιού (+ 20 Ιουλίου) μαζί με την ελεύθερη απόδοσή τους στη Νεοελληνική παρουσιάζονται παρακάτω:

1)      Ο Παντοκράτορας Ιησούς Χριστός είναι ως «Αύρα πραεία και λεπτοτάτη».

Κανών α', Ωδή ζ'. Ήχος β'.

Αύρα πραεία υπέδειξε, και λεπτοτάτη Κύριον σοι Ηλιού, Θεώ ζηλούντι παντοκράτορι, ουχί πνεύμα βίαιον, ου συσσεισμός, ουδέ πυρ εκδειματούν· διό Ιησού τω πράῳ ψάλλομεν·Ευλογητός ο Θεός ο των Πατέρων ημών.

Ελεύθερη απόδοση στη νεοελληνική

Προφήτη Ηλία, ως Αύρα απαλή και λεπτότατη σου υπέδειξε ο (Τριαδικός) Θεός τον Κύριον Θεό σου και παντοκράτορα (τον Χριστό) που λατρεύεις με ζήλο, και δεν τον υπέδειξε ως βίαιο άνεμο, ούτε ως σεισμό, ούτε ως τρομακτικό πυρ, γι’ αυτό ψάλλουμε τον πράο Ιησού Χριστό, ευλογημένος είναι ο Θεός των Πατέρων μας.

2)      Ο Παντοκράτορας Ιησούς Χριστός εμφανίστηκε κατά τη Μεταμόρφωσή Του στο όρος Θαβώρ με ανθρώπινη σάρκα.

Κανών α', Ωδὴ θ'. Ήχος β'.

Αποδεδειγμένος θεόπτης, ο Θεσβίτης συν Μωσή καθορά, ά οφθαλμός ουκ είδε, και ους ουκ ήκουσε, και ανθρώπων των γηγενών, καρδία ου λελόγισται, σεσαρκωμένον Κύριον, εν τω Θαβὼρ τον παντοκράτορα.

Ελεύθερη απόδοση στη Νεοελληνική.

Έχει αποδειχθεί Θεόπτης ο προφήτης Ηλίας ο Θεσβίτης, καθόσον μαζί με τον Μωυσή είδε καθαρά και αντιλήφθηκε τα θαυμαστά που ανθρώπινος οφθαλμός δεν είδε ποτέ και αυτί δεν άκουσε, και καρδιά δεν λογάριασε, δηλαδή τον Χριστό Παντοκράτορα με ανθρώπινη σάρκα στο όρος Θαβώρ.

Βασική διδαχή τής εκκλησίας μας με την εορτή του Προφήτου Ηλιού:

Ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός είναι Θεός Παντοκράτορας, πράος και ήπιος «ως φωνή αύρας λεπτής».

Κείμενο Παλαιάς Διαθήκης. Γ’ Βασ. ιθ΄, 11 - 12. (Ερμηνευτική απόδοση Ι. Θ. Κολιτσάρα).

«Είπε προς αυτόν (τον Προφήτη Ηλία) ο (Τριαδικός) Θεός “αύριον να εξέλθεις από το σπήλαιον και να σταθείς ενώπιον του Κυρίου στο όρος·και ιδού, θα περάσει εκεί ο Κύριος (: ο Χριστός)”. Έτσι και έγινε. Αίφνης ισχυρότατος άνεμος έπνευσε, που διέλυε όρη και συνέτριβε πέτρας, αλλά δεν υπήρχεν ο Κύριος μέσα στον σφοδρόν άνεμον. Έπειτα από τον άνεμον έγινε σεισμός μεγάλος, αλλά ούτε μέσα στον σεισμόν υπήρχεν ο Κύριος.

Έπειτα από τον σεισμόν ήλθε πυρ. Ούτε μέσα στο πυρ υπήρχεν ο Κύριος. Έπειτα από το πυρ ηκούσθη φωνή αύρας λεπτής και δροσεράς. Εκεί υπήρχεν ο Κύριος (!)».

Άποψη αρυόμενη από το φλέγον ζήτημα των λεγόμενων «Σλαβομακεδονικών αλυτρωτικών τραγουδιών» που ακούγονται και τώρα {!} στα θερινά πανηγύρια ορισμένων χωριών τής Δυτικής Μακεδονίας.

 

«Αγαπήσωμεν αλλήλους, ίνα εν ομονοία ομολογήσωμεν». (Θεία Λειτουργία).

Πέρασαν 117 ολόκληρα χρόνια από τη θεωρούμενη λήξη του Μακεδονικού Αγώνα (1904 – 1908) και δυστυχώς, το αποκαλούμενο Σλαβομακεδονικό ζήτημα (πρόβλημα) φαίνεται να ταλανίζει ακόμα την πατρίδα μας. Ο τρόπος αντιμετώπισης τού εν λόγω ζητήματος απ’ την Ελληνική Πολιτεία  αποδεικνύεται εκ των πραγμάτων κι εκ του αποτελέσματος ότι υπήρξε εξαρχής και διαχρονικώς μερικώς λανθασμένος και ατελέσφορος και γι’ αυτό πρέπει οπωσδήποτε να αλλάξει (να διαφοροποιηθεί).

Ο Γράφων Μακεδών Γιώργος Τ. Αλεξίου, που ασχολήθηκε επί πολλά έτη επισταμένως με το εν λόγω σημαντικό εθνικό θέμα και που θέλει να πιστεύει ότι το γνωρίζει σφαιρικώς και καλώς έχει κάνει ορισμένες σχετικές διαπιστώσεις κι έχει καταλήξει σε τρεις γενικές συμπερασματικές προτάσεις που τις παρουσιάζει ακολούθως:

1). Οι διάφορες παράμετροι τού «Σλαβομακεδονικού ζητήματος» είναι λεπτές και πολύπλοκες και γι’ αυτό πρέπει να εξετάζονται και ν’ αντιμετωπίζονται αποκλειστικώς και μόνο από πολιτικούς αξιωματούχους που να είναι γηγενείς Μακεδόνες, άνθρωποι ευρείας αντίληψης, καλώς καταρτισμένοι και εντεταλμένοι προς τούτο απ’ την Ελληνική Πολιτεία.

2)    

 Οι εκκλησιαστικοί ταγοί τής πατρίδας μας, κατά την άποψη τού Γράφοντος, δεν είναι φρόνιμο να ασχοληθούν – ασχολούνται με το αναφερόμενο καυτό ζήτημα, καθότι αυτό είναι θέμα «του Καίσαρος και όχι του Θεού», δηλαδή δεν είναι  “δικό τους” θέμα. Μάλιστα, αν τύχει κι ασχοληθούν υπάρχει πιθανότητα να επιφέρουν άθελά τους πλήγμα στην Ορθόδοξη Εκκλησία και ζημία στην ανάλογη εθνική υπόθεση.

3)      Οι Ορθόδοξοι εκκλησιαστικοί ποιμένες τής Πατρίδας μας όταν εξυμνούν διάφορα επιφανή πρόσωπα - ειδικώς του Μακεδονικού Αγώνος - κι εκθειάζουν τις πράξεις τους λέγοντας π.χ. επί λέξει «Ο Θρυλικός Αρχιμανδρίτης (τάδε), κλπ. κλπ. κλπ.», πρέπει να έχουν υπόψη τους, ότι ταυτοχρόνως και παραλλήλως, οι Μητροπολίτες τής γειτονικής μας Εκκλησίας των Σκοπίων, επίσης Ορθόδοξοι Ιεράρχες, όταν αναφέρονται στα ίδια ακριβώς επιφανή πρόσωπα τα καταδικάζουν και τα παρουσιάζουν με άκρως δυσμενείς χαρακτηρισμούς, όπως π.χ. «Ο Ματωμένος Καλόγερος (τάδε) έκανε αυτό κι αυτό, κι αυτό» {!}. Η εν λόγω έντονη διχογνωμία και σφοδρή αντιπαράταξη μεταξύ ανώτερων Ορθόδοξων κληρικών είναι οπωσδήποτε προβληματική, προσκρούει στην κοινή λογική, σκανδαλίζει τους πιστούς Χριστιανούς (Ματθ. ιθ΄,7) και σίγουρα λυπεί τον Πανάγαθο Θεό μας.(...).

Γιώργος Τ. Αλεξίου.